I.v.m. een re-organisatie van mijn website, zullen alle belevenissen uit voorgaande jaren de komende tijd verplaatst worden naar deze pagina. Helemaal onderaan de eerste berichten, uit 2007. Bovenaan de laatsten uit 2016.
 

Jip
 
Omdat ik behoefte had aan een tweede werkhondje, en de fokker van Daantje nog niet wist of ze nogmaals met Daantjes moeder zou gaan fokken, keek ik rond naar geplande nesten Flatcoateds. Buiten een leuke combinatie van ouderdieren, zocht ik natuurlijk een fokker die ik vertrouw. Het kopen van een pup vraagt vertrouwen: van mij in de fokker en vice versa.
 
Op een dag – eigenlijk nogal onverwachts – zag ik bij het scrollen door de lijst met nesten, dat er pups geboren waren bij Swallowsflight uit een combinatie van lijnen die mijn interesse wekte. Er was volgens de website nog een puppy beschikbaar, maar was dat een teefje en kwam ik in aanmerking..?
Ik mag de fokker erg graag, waardeer haar directheid en ervaar haar als ongecompliceerd openhartig. Ik heb al vaak ervaren dat ze het hart op de goede plek heeft. Ik had dus absoluut een goed gevoel bij het kopen van een puppy bij haar en wist dat als ze mij niet zou zien zitten als koper ik dat onomwonden te horen zou krijgen, dat maakte het bellen spannend.
 
Het welkom was als een warm bad, maar er was geen teefje meer beschikbaar. Er waren één reu en teef gereserveerd, om op het laatste moment daaruit de meest veelbelovende op gebied van exterieur te kiezen. Toen ik vroeg of ik dan wellicht in aanmerking kon komen voor een teefje indien die over zou blijven, hakte ze plots de knoop door: “Weet je wat, er zijn 7 reutjes, dat is ook keuze zat, jij krijgt een teefje en hebt 1^e keuze”.  En zo had ik ineens én een pup én 1^e keuze uit 4 dametjes!

Zodra het mocht ging ik wekelijks puppy’s knuffelen. Het was ieder weekend opnieuw prachtig weer en alle pupkopers zaten gezellig samen in de voortuin, onder het genot van een hapje en een drankje, te midden van het 11-tal van moeder Jara. Leuke mensen, heerlijke pups en een gastvrij ontvangst. De fokker bood me aan om na het eerste groepsbezoek nog even te blijven, met alleen de 4 teefjes, om ze nog wat beter te kunnen bekijken. Die uitnodiging vond ik heel leuk.
 
Na het eerste bezoek, vroeg ik of ik de volgende keer voorafgaand aan het gezamenlijke bezoek even kort één op één met de puppyteefjes mocht spelen om ze beter te leren kennen. Dat was geen enkel probleem, ze bood zelfs aan dat alle weken te doen én de puppytest bij te wonen.
Als je serieuze werkwensen hebt met je hond is dat heel waardevol, dus ik was heel blij met zo veel ruimte om ze te leren kennen.
Ik bedacht leuke spelletjes met allerlei verschillende ‘moeilijkheidjes’ om de verschillen tussen de teefjes te leren kennen. Het duurde steeds maar een paar minuten per puppy, maar het was een feestje om zo met ze bezig te zijn.
Jip was zeker niet de enige pup die me inpakte, het was gewoon een ontzettend leuk nest. Ik twijfelde tot op het allerlaatst tussen 2 heel verschillende dametjes, dat heb ik nog nooit gehad! Maar de puppytest maakte wel duidelijk dat 'teefje oranje' het hondje was wat ik zocht.

Jip viel me op door de mate waarin ze zich al kon concentreren. Ook wilde ze heel graag iets ‘samen doen’ (met zowel de nadruk op samen, als op doen..) en bleef nu al ontspannen op rare, gladde en knisperende ondergronden.

Samen met mijn moeder heb ik haar opgehaald. We zijn ontzettend gelukkig met onze pipo!!
 

De 2e KJV proef met Daantje

Op zaterdag 8 augustus deden Daantje en ik mee aan onze 2^e KJV C-proef. Deze keer in Winterswijk.
De dag werd geopend met muziek door een Duitse jachthoorngroep. Daantje keek even op van deze luide toeters, zo pal voor onze neus, maar sloeg er daarna al gauw geen acht meer op omdat ze het druk had met het begroeten van al die aardige honden om haar heen. Ze liep weer zelf het onderzoekstafeltje van de dierenarts op & af. Daarna was het tijd voor aanvang van de proeven.

Ook in Winterswijk was de groepsindeling zo dat alle niveaus’s door elkaar zaten, waardoor je als C-deelnemers eigenlijk ook langs alle B onderdelen hoorde te gaan, oftewel bij 3 onderdelen – waarvan 2 langdurige – zinloos moest wachten. Ik besloot dus opnieuw de keurmeesters toestemming te vragen de B-onderdelen letterlijk over te slaan en door te lopen naar het eerst volgende C onderdeel waar mijn groep heen moest, om daar achteraan te sluiten. Ook hier werd dit ondanks de instructies vooraf gelukkig toch toegestaan.

We moesten vandaag opnieuw beginnen met de combinatie C/D (plaats houden een kort apport te land). In afwachting van onze beurt verbaasde ik me over een tafereel naast ons: op een pad stonden enkele voorjagers die een dood konijn mee gebracht hadden en aan het oefenen waren met het apporteren daarvan.  Bij navraag bleek het honden te betreffen die hiermee zo’n moeite hebben, dat ze vlak voor aanvang al even zo’n (in hun beleving) vies ding in de bek gehad moesten hebben, om zich er bij de examenopdracht toe te kunnen zetten. Vriendelijk bood men aan ook met Daantje nog even te oefenen. Gelukkig is dat niet nodig, Daantje pakt alles graag. Ik zou er eerlijk gezegd geen lol in hebben om met een dood konijn naar een examen te gaan, om ergens om een hoekje dit nog even stevig te moeten oefenen om een diploma te kunnen behalen.
Toen we aan de beurt waren werd mij en een andere deelnemer een plek aangewezen waar we onze honden moesten laten plaats houden. In een ruig begroeid stuk terrein, had men 2 plekjes plat gemaakt. De honden lagen dus ieder in een eigen ‘kommetje’ naast elkaar, met om hen heen ruige begroeiing tot ca. (mensen)heuphoogte. Ik bepaalde de positie waarin ik Daantje zou achter laten. Ik moest haar kommetje uit lopen en daarna links af het pad af. Ik koos er voor haar met het gezicht richting de uitgang van het kommetje te laten liggen, veel verder zou ze toch niets kunnen zien.  Net aan de voet gezeten, klaar om de lijn er af te doen en het ‘down’-commando te geven, klonk er recht voor ons uit de bosjes een schot: verderop was het apport uit water…  Daantje keek bijzonder verheugd, focus op de rimboe voor ons. Ze wist het zeker: ze zat aan de voet, een positie die ingenomen wordt om iets te gaan ‘doen’ en aansluitend klonk een schot voor ons, dat werd dus wat leuks! De volgende handeling die mij te doen stond, was de lijn af nemen. Daantje kan plaats houden als de beste, maar ik stak mijn handen er ditmaal niet voor in het vuur! Toen de lijn af was en ik die zo ontspannen mogelijk in mijn tas stak, om haar zo hopelijk de nodige rust over te brengen, zag ik in mijn ooghoek de spanning in haar lijf toe nemen: lijn af, klaar voor vertrek! “Down” zei ik laag en kalm, zodat de toon ook duidelijk zou maken dat ik niet aan zette tot aktie en de kans van slagen zo wellicht wat toe nam. Daantje ging liggen, ik liep (zeer gespannen, doordat de ondergrond daar struikelmateriaal was en ik door duizelingen t.g.v. nekklachten bang was daar een schuiver te gaan maken) bij haar weg. Al met al een heel lastige plaats houd opdracht en daarmee dus ook een heel leuke uitdaging en toets: kan Daantje ondanks verleiding en mijn spanning 2 minuten plaats houden?
Gedurende de 2 lange minuten uit haar zicht, zag ik verschillende keren de hoge planten wuiven en vreesde ik dat het mijn Daantje was, die deze beweging veroorzaakte. Gelukkig was het gewoon de wind, Daan lag prachtig kalm op de aangewezen plek en behaalde daarmee een 10 voor dit onderdeel.

Nu mochten we dan het eerste ‘aktie onderdeel’ gaan doen. En daar was Daantje aan toe, want al direct nadat ze uit de auto gestapt was deze ochtend, had ze begrepen wat we vandaag gingen doen. Haar eerste blik om zich heen en de fiere houding die ze aansluitend had aangenomen had boekdelen gesproken: ze had de situatie herkend. De dierenartskeuring, de begroeting van vele andere honden & mensen, het wachten tijdens het inleidende verhaal, wandelen naar – en wachten op de eerste opdracht, kijken naar andermans ‘konijntraining’, schoten horen, plaats houden… Ein-de-lijk mocht zij iets doen en dan nog wel het konijn!! Daantje zat in de startblokken naast me op een pad in het ruig begroeide terrein. Het pad bestond uit plat getrapte planten en plaggen hooi. Aan het eind van het Y vormige pad stond in de linker zijtak een werper met konijn, die op anderhalve meter boven de grond een konijn wierp welke pal voor de rechter zijtak van het pad viel, op een stukje hooikleurige ondergrond.  Ik wachtte op het klopje van de keurmeester op mijn rug met het inzetten van Daantje. Op mijn commando schoot die als een pijl uit een boog richting konijn. In haar vuur schoot ze er straal voorbij, de rechter zijtak van het pad in, om na ca. 2 meter zich te realiseren dat ze te ver was en driftig terug de kruising op te sjezen (wederom het konijn voorbij..) waar ze zich naar de werper haastte. Deze stuurde haar weg bij de kist konijnen. Daar blijkt Daantje niet van van slag te raken: als je er geen uit de kist mag nemen, dan rest je niets anders dan verder te zoeken daar waar er eentje geworpen was. Ik stond intussen hard te hopen dat de keurmeester zou begrijpen – na de voorgangers die liever geen konijn pakten - dat Daantje dit alles niet als smoes inzette om geen konijn te hoeven pakken. Die vrees werd weggenomen zodra Daan het konijn vond, want haar geluk spatte er vanaf, gretig nam ze ‘m op en stormde er mee naar mij, waar ze ‘m zittend af gaf. In de tussentijd had ik nog staan afwegen of het even moeten zoeken haar aangerekend zou worden en besloten dat de proef gaat om de bereidheid te apporteren en hantering van het konijn, niet om het markeervermogen, dus dat dit eigenlijk geen invloed zou mogen hebben. We werden beoordeeld met een 9. De puntaftrek was vanwege het op haar billen hebben zitten wiebelen voor vertrek (daardoor onvoldoende ‘rust op post’).
Ik vind het enthousiasme, zolang in stilte en zonder verlies van zelfbeheersing, eerlijk gezegd alleen maar fijn, zie graag dat ze er zo’n zin in heeft . In dit geval moet het wel erg heftig geweest zijn, gezien het feit dat ze over het konijn stormde zonder het te zien liggen, dat is niet ‘des Daantje’. Maar des te knapper dat ze was blijven zitten tot ze opdracht (lees: toestemming) had te apporteren.

Hierna mochten we deel nemen aan het apport uit diep water. Voor we aan de beurt waren hoorden we het geweerschot al enkele keren voor andere honden. Daantje reageerde verheugd, ze heeft duidelijk van de vorige/eerste proef een nog duidelijkere en blijere associatie gekregen met het schot, dat was afgelopen week ook zichtbaar bij andere knallen in recreatiegebieden.
We leverden de eend in bij de werper en namen de door de keurmeester aangewezen plek in, enkele meters van de waterkant. Het was een prachtig , zeer groot water. Pal na het geweerschot klonk de plons van de eend. Daantje zat opnieuw zeer verheugd te kijken, maar wachtte netjes tot ik op aanwijzing van de keurmeester haar opdracht gaf. Daarop stoof ze naar de waterkant en jumpte met een grote, verre sprong zo ver mogelijk richting eend. Ik dacht terug aan het ‘uit water’ van de vorige week. Kennelijk heeft ze hiervan niet geleerd voorzichtig onbekend water in te gaan. Ik realiseer me dat dit niet altijd veilig is, maar zie haar graag zo vurig en vol vertrouwen ook onbekende kantjes af gaan, als ik zeg dat dit kan. Ze zwom zo hard ze kan naar de eend en spoedde zich er mee naar mij. Incl. zittend afgeven leverde haar dit een 10 op. Leuker nog, met dikke complimenten van keurmeester, werper en geweer. De mannen vonden dat ik moest op gaan voor de B, er was nog nauwelijks een 10 uit gedeeld voor het ‘uit water’ en we maakten dus misschien wel kans op een prijs, zo dachten ze. Toen ik uit legde dat ze het ‘over water’ nog onvoldoende begrijpt stemden ze in: vooruit, nog geen B-examen dan vandaag. Voor mij was het een prachtige prijs dat dit drietal kennelijk zó genoten had van m’n maatje.

Helemaal happy vervolgden we onze weg naar de laatste opdrachten: A/B (volgen en uitsturen & hier komen). Dit was uitgezet in een weiland, welke in tweeen gedeeld was door schrikdraad (die naar ik aan nam was uitgeschakeld) en de rechterhelft begraasd werd door enkele koeien. Bij deze opdracht moesten we erg lang wachten, wat mij mooi de gelegenheid gaf te kijken naar de onderlinge verschillen in uitvoering, zoals ik dat vorige week bij de markeeropdracht had gedaan. Veel mensen gebruikten 1 of 2 handen als target, met een gebaar alsof ze een koekje vast hielden, wat geaccepteerd werd. Menig hond zette tijdens het volgen de neus aan de grond en relatief veel voorjagers pasten hun tempo of route aan aan dat van de hond, zodat ze toch naast elkaar bleven lopen. Toen we zelf aan de beurt waren begreep ik het probleem: de route was zodanig uitgezet dat je door de koeienvlaaien lopen moest! Zo ook de hond. Natuurlijk hadden we dit nog nooit geoefend, want we beschikken niet over een begraasde wei, dus het was leuk te kijken of ze (a) niets van de grond zou vreten en (b) niet zou uitwijken voor de verleidingen, wat ze in z’n algemeenheid natuurlijk wel geleerd heeft. Ik besloot dan ook stug de met paaltjes aangegeven 8 te lopen en waar ik poep tegen kwam daar over heen te stappen in plaats van uit te wijken. Des te duidelijker was mijn route en boodschap naar Daantje. Daantje volgde naar mijn oordeel als een plaatje: ze bleef keurig pal naast me lopen, zowel bij de koeienvlaaien als in de verschillende bochten, zonder uit te wijken en zonder ook maar één keer op enigerlei wijze een correctie of extra commando nodig te hebben. Wel was zichtbaar dat de grond haar interesse had, doordat ze er hier en daar naar keek. Dát leverde dan ook 2 punten aftrek op. De keurmeester zei “Als ze kans gezien had, zou ze gesnuffeld hebben”. Hij lichtte toe gewild te hebben dat ze tijdens het volgen steeds naar mij had opgekeken. Ik train persoonlijk niet meer zo sterk op die houding, omdat ik het zelf eigenlijk – voor jacht – veel handiger vind als de hond goed naast je blijft, maar tegelijkertijd zich vrij voelt waar te nemen wat er om ons heen gebeurt. Ik zal er nog eens opnieuw mijn gedachten over laten gaan.
We sloten onze C onderdelen af met het uit sturen en komen op bevel. Ik was erg benieuwd wat Daantje doen zou op dit terrein en of de koeien haar interesse zouden hebben. Op mijn ‘go-go-go’ stormde ze het weiland in, bleef daarbij in de linker helft en op het hier-kom-signaal sjeeste ze linea recta  weer terug, netjes voor zittend leverde dat haar een 10 op.

Naast dit weiland was een bos waar de zoekopdracht werd gedaan. Tijdens het wachten op de A/B proeven, was er al menig voorjager puffend over de zoekopdracht gepasseerd. Het scheen bijzonder moeilijk te zijn, er werden volop tips uit gewisseld over hoe de hond in te zetten en welke richting ‘m vooral niet in te laten gaan, om tot succes te kunnen komen. Ik houd daar zelf niet van: bij een vrij verloren zoek wil ik geen richting geven. Mijn ervaring is daarnaast dat wat voor sommige honden waanzinnig moeilijk is, door anderen ogenschijnlijk moeiteloos gedaan wordt, maar die ervaring doe je niet op als je niet probeert of jouw hond het ‘gewoon’ zelf kan.
Bij de afweging Daantje – voor de ervaring – wel of niet deel te laten nemen aan de zoekopdracht heb ik wel rekening gehouden met dat deze opdracht voor velen kennelijk bijzonder zwaar of zelfs onhaalbaar was. Daantje zoekt graag en goed, ze kan ook bijzonder goed door zetten, maar haar nog beperkte ervaring in combinatie met de vermoeidheid van deze dag maken het natuurlijk extra zwaar. Een zoekopdracht waarop ze succes heeft zou ik haar van harte gegund hebben, maar wat zou het jammer zijn als ze nu haar best zou doen en desondanks teleurgesteld zou moeten afhaken. Voor een hond die er echt klaar voor is geen punt om dat eens mee te maken, maar voor dit moment vond ik het slimmer niet deel te nemen aan een ‘beruchte’ zoekopdracht en gewoon te genieten van onze 2^e C ervaring.

Daantje behaalde deze week een punt meer dan vorige week, maar veel belangrijker: de punten die ik wilde verbeteren zijn behaald!
Namelijk, beide apporten zijn zittend afgegeven (wat ze met dummy’s al lang kan, maar wild apporteren was nog érg nieuw en daarom was ik hierover al dan niet terecht tijdens onze 1^e proef nog onzeker).

Toen ik op het secretariaat vroeg of men ons diploma zou willen na sturen, zodat we niet opnieuw 6 uur zouden hoeven wachten hier op (wat nogal scheelt in de fysieke belasting voor mijzelf van zo’n dag) zag ik dat naast het secretariaat de markeerproef werd gedaan… Het was een groot veld met laag gras. Het was eigenlijk een heel mooie ‘beginners markeer’. Enerzijds omdat het veld dus op zich niet gecompliceerd was, de minst moeilijke omstandigheid voor het juist inschatten van de afstand en onthouden van de exacte valplaats, lijkt mij. Bovendien, als ze het niet goed markeerde, zou ze hier waarschijnlijk desondanks de eend nog wel aantreffen. Aangezien ze zeker haar best zou doen ‘m goed te markeren, had ze die verdiend. Zo lang ze dat succes had, kon het qua trainingsopbouw m.i. geen kwaad hier aan deel te nemen. Zo deden we mooi ervaring op met markeren met eend & schot en kon ik eens zien hoe het markeren er voor staat (we zijn pas nét begonnen met het trainen hiervan, dus ze heeft zeer weinig ervaring met afstanden en terreinen op dit gebied, maar in aanleg doet ze dit goed).
De keurmeester dacht hardop tijdens de beoordeling, wat bijzonder leuk en spannend was. Hiermee was ook heel duidelijk waar zijn grenzen lagen: “Als ze nu… dan…”. Daantje ging in een rechte lijn op haar doel af, de keurmeester was één en al lof. Bij de eend ging ze in de remmen, pakte ‘m verheugd op. “Tot zo ver een 10!”, zei de keurmeester. Daantje zette de terug weg in, gedurende enkele meters… Daar plofte ze neer, eend in de bek, pauze… Nóóit zo iets gezien van haar! Daantje brengt van meet af aan net zo graag als dat ze haalt, dus ik was verbijsterd. Ik gaf haar middels het fluitcommando opdracht te komen. Ze bleef echter in het gras liggen - eend in de bek, want stel dat ‘ie er vandoor gaat - en keek me aan. Stoom uit mijn oren, riep ik streng haar naam (andere volgorde was beter geweest, naam en dán commando). Ze keek me nog steeds vanuit de verre verte aan zonder in beweging te komen. Nu kon me iedere regel van de proef gestolen worden: ik draide me om en beende 2 stappen weg van de inzetplek. Toen ik me terug omdraaide zag ik tot mijn opluchting dat Daantje overeind was gestoven en alsnog de eend kwam brengen, in volle vaart nota bene. Ik keek stuurs voor me uit, om haar aan te geven dat ik niet in de stemming was voor een 2^e grapje, waarop ze de eend zittend aan bood. De keurmeester beoordeelde het met een 6, waarvoor ik hem hartelijk bedankte en me verontschuldigde voor de uitvoering. “Oh, nou, ik heb vandaag véél erger gezien hoor!” antwoordde hij vriendelijk. “Ze markeerde werkelijk perfect, een dikke 10, maar ik kon er geen model apport meer van maken…”, waarna hij nogmaals benadrukte véél erger dingen gezien te hebben die dag.

Terwijl ik nog even gezelig na praatte met de keurmeester, zag ik dat Daantje pijn had aan een poot. Dezelfde poot die ze bij een recent ongelukje bezeerde (ze is overeind gesprongen toen Merel per abuis op een achterpoot stapte). Dit was eigenlijk de meest plausibele verklaring voor het (door Daantje nooit eerder vertoonde) plotseling gaan liggen op de terugweg. Het gaan liggen is geen probleem, maar wel een raadsel..
 

Edit: De trainingen verliepen heerlijk en ook het 'over water' begreep Daantje kort na deze dag volledig. Ze zwom bij onbekend breed water al naar de overzijde vóór het haar was opgedragen, op grond van het naast me zitten enkele meters voor een waterkant... Natuurlijk is dat niet de 'bedoeling', maar het toonde me wel dat ze klaar was voor deelname aan B. Ik verheugde me hier ontzettend op, én op het verrassen van haar fokker met dit diploma. De subtiele klacht in de achterpoot bleef echter na inspanning terug komen, daarom heb ik de overige KJV-proeven afgezegd. Na deskundig onderzoek bleek dat Daantje de laterale fabella beschadigd heeft t.g.v. het ongelukje met Merel. Hieraan zitten banden bevestigd en banden hebben royaal tijd nodig om te herstellen. Die tijd hebben we genomen, zodat ze volledig herstelt is. We lopen onze B's een jaartje later.
 

In april nam Daantje deel aan haar eerste jachtexamen, bij de Nederlandse Labrador Vereniging. Ze behaalde haar C-diploma met een mooie 2e plaats van 48/50 punten. Vandaag deden Daantje en ik voor het eerst mee aan een KJV-C proef. Omdat ik er veel te laat achter kwam dat de inschrijving voor de proeven al was begonnen (ik was in afwachting van het verschijnen van de kalender in ‘De Jager’, terwijl die tegenwoordig op het www wordt gepubliceerd..) moest ik uit wijken naar lokaties in andere delen van het land. Het voordeel daarvan vind ik wel dat we meteen ervaring op doen in heel andere, ons onbekende, omgeving. Dat geeft me een mooi beeld van waar we nu staan.

Daantje vond het direct bere gezellig, met zo veel hondjes en mensen en startte verheugd met het begroeten van zo veel mogelijk deelnemers, in afwachting van de aanmelding en de medische controle. Bij de dierenarts liep ze zelf middels een plankje de onderzoekstafel op & af. Daarna zijn we even op een rustiger plekje gaan zitten wachten op de aanvang van de proeven.

De groepsindeling was zo dat alle niveaus’s door elkaar zaten, waardoor je als C-deelnemer eigenlijk ook langs alle B onderdelen hoorde te gaan, oftewel bij 3 onderdelen – waarvan 2 langdurige - zinloos moest wachten.
Eén van de redenen om nog niet op te gaan voor B is dat Daantje het ‘over water’ nog onvoldoende begrijpt. Ik wil pas deelnemen aan een onderdeel als ze het zodanig goed begrijpt dat ze het stabiel op één commando kan. En dán heb ik ook geen bezwaar tegen zonodig eens een aanmoediging. Zoals ik het dan ook niet erg vindt als het eens niet lukt.
Middels deelname aan alleen C kan ze daarnaast mooi ‘wacht conditie’ opbouwen. Alle nieuwe indrukken van zo’n dag vergen best veel van een jonge, onervaren hond. Zonder zelf iets te ‘doen’, raken ze door de aanwezigheid alleen al best moe. Dat gebeurt óók bij deelname aan alleen C-onderdelen, maar langs die weg beperkt tot de duur van 5 onderdelen (ca. 4 uur van aanmelding tot einde) dus wat gedoseerder. Enkele uren langer ‘bezig’ zijn (met wachten) maakt het een stuk zwaarder.

Het secretariaat en ook degene die het inleidende praatje hield, benadrukte dat we als groep de gehele proef (C&B) dienden te lopen, in de aangegeven volgorde. We moesten dus met onze groep mee naar de 1^e opdracht, het markeren, een B-onderdeel.
Aangezien wij hieraan niet deel namen, heb ik de gelegenheid benut om samen met Daantje te kijken naar deze proef en haar zo te wennen aan het geweerschot (‘wennen’ bleek onnodig) en wellicht de associatie met het apport te verstevigen, want wij trainen zelden met schot. Daantje vond het geweldig om naar te kijken en zuchtte soms zwaar als de eend al weer door een ander gehaald mocht worden. Als ze rustig zat en bleef zitten, kreeg ze zodra de werkende hond onderweg ging wat lekkers. Dat hielp duidelijk de rust te bewaren, want al snel keek ze als de andere hond vertrok verwachtingsvol naar me op (“snoepie?”)

Hierna mochten wij ook beginnen, namelijk met de combinatie C/D (plaats houden en kort apport te land). Voor het uit zicht liggen, waren middels camouflagenetten 2 plekken gecreeerd waardoor de honden wél iets mee kregen van wat er bij de andere hond gebeurde, maar de voorjagers niet zagen na hun vertrek. Daantje is een kei in plaats houden, maar doordat de oefening werd gecombineerd met het kort apport was het nabij verleidelijke wildgeuren en bovendien de eerste opdracht op deze opwindende dag… Het blijft spannend! Maar gelukkig lag ze ook vandaag stil en ontspannen te wachten, waarvoor ze beloond werd met een 10.
Aansluitend mocht ze het kort apport doen, met konijn. Ik moest daarvoor plaats nemen tussen 2 paaltjes en mocht daar niet tussen vandaan komen. De inzetplek rook bere lekker, volgens Daantje, want daar hadden natuurlijk al enkele honden het konijn neer gelegd. Gelukkig was ze desondanks zonder al te veel gedoe er toe te bewegen te gaan zitten, in plaats van haar neus er al te uitvoerig de kost te geven.
Daantje zat aan de voet tot ze weg gestuurd werd om te apporteren. Terwijl ze naar het konijn rende zei de keurmeester zachtjes dat ze mooi rustig was geweest op post. Daantje keek naar het konijn alvorens het op te rapen. Het is nog geen 2 maanden geleden dat ze haar eerste wild kreeg aangeboden in training, dus erg ervaren is ze niet. Toch is de manier van oprapen niet zo zeer onervarenheid, als ‘met beleid’. Ze heeft zelfs de eerste keer dat ze een konijn oppakte het precies in het midden en over de rug opgenomen, zoals ze ook nooit hoefde te leren een dummy in het midden te pakken. Daantje houdt haar koppie er bij, er is haar veel aan gelegen de ‘buit’ niet te verliezen. Ik vroeg me vooraf af of de keurmeester dit gedrag zou beschouwen als ‘tuttig’ of dat hij zou zien dat ze het zeker niet met tegenzin op pakt, maar slechts goed kijkt in plaats van blind te grissen. Ik was dan ook heel blij toen ik de keurmeester met grote tevredenheid in zijn stem hoorde fluisteren “Mooi rustig opgepakt, prima hantering van het wild!” Nu het moeilijkste: het konijn tot in mijn hand brengen. Zitten kan ze al láng met dummy’s, maar met wild is dat nog niet stabiel. Naar aanleiding van de nieuwe omstandigheden van deze dag, had ik mijn hoop gevestigd op ‘in de hand’. Toen ze voor me stond heb ik heel even gewacht of ze er mee zou gaan zitten, maar toen dat niet 1,2,3 gebeurde, gekozen voor het staand aan nemen, om zo het risico te vermijden dat ze het zou gaan neer leggen. Dat zou zonde zijn! Een mooie 9 (punt aftrek voor staand afgeven) voor deze opdracht.

We mochten nu deel nemen aan de opdrachten A/B: volgen en uitsturen & komen op bevel. Het was inmiddels zeer zomers weer, maar we konden lekker wachten in de schaduw. De opdrachten waren uitgezet op een groot veld met kort gras. Achter dat veld, uit ons zicht, was het apport uit water, met schot. Toen we aan de beurt waren, bleek Daantje in de veronderstelling te verkeren dat wij iets met dat schot gingen doen. Naast me gezeten, terwijl de keurmeester uitleg gaf, keek ze strak voor zich uit, de richting van het schot op. Desondanks ging ze bij het middelste paaltje van het te volgen 8-figuur netjes naast me zitten – het schot links van ons - en volgde keurig het parcoursje. Het liep zo lekker soepel! Tijdens het tweede achtje (onaangelijnd) keek ze vanaf het 1^e naar het 2^e buitenbochtje (de laatste 2 bochtjes van de opdracht) gefocused voor zich uit, duidelijk vol hoop dat er in de verte - waar de schoten geklonken hadden - iets zou gaan gebeuren… Toen ik bij de laatste buitenbocht een scherpe bocht naar rechts maakte, op weg naar het middelste paaltje, liep ze als in trance recht door. Het was echt een heel komisch gezicht, ze had totaal niet in de gaten dat ik was afgeslagen! Eén klopje op m’n linker been was voldoende om haar uit gedachten te halen, waarna ze zich (“Huh??”) snel weer naast me voegde en de laatste meters mee liep: een 9, waarbij de punt aftrek was voor het door lopen bij de laatste bocht.
Nu mocht ik haar uit sturen op het veld. Ik doe dat niet met het vooruit commando, omdat ik in het verleden eens 3 punten aftrek kreeg wegens ‘dirigeren’. Voor deze opdracht leer ik ze daarom ‘go go go’ aan, waarbij ze vrij de benodigde afstand nemen zonder rechte lijn. Ik vroeg me af waarheen ze gaan zou: links van ons was het kort apport met de konijnen, het was te hopen dat ze de gelegenheid niet zou benutten dáár een kijkje te gaan nemen… Daantje zat zwaar in gedachten naast me. Op mijn commando stormde ze vooruit, de richting van het schot in. Achteraf, terug kijkend, had ik dat kunnen voorspellen natuurlijk, gezien haar interesse hiervoor al voor en tijdens het volgen. Bij het terug roepen kwam ze dan ook met een boogje, in plaats van zich 180 graden te draaien. Typisch zo’n boogje in de hoop langs die weg misschien toch nog wat aan te treffen. Om die reden een punt aftrek: een 9. Ik moest er inwendig erg om lachen, want Daantje is een enorm goede hier-komer, dus het schot moet haar wel bijzonder getrokken hebben om zo waar een ‘sluip route’ te nemen! Heel vergelijkbaar met haar gedrag tijdens de retrievertest, waar ze n.a.v. het schot over de omheining van het terrein klom, op zoek naar het geschotene, omdat ze zéker wist dat het schot niet geklonken had daar waar later (om te checken of ze voldoende hersteld was van de knal om te kunnen apporteren) wat werd opgegooid. En terecht, het schot was ook inderdaad elders gelost!

Nu moesten we naar 2 B-onderdelen, namelijk het zoeken en het over water. Van mijn intentie om Daantje middels het deelnemen aan C tevens kalm te wennen aan een proef, zonder al zo’n hele lange dag te moeten kunnen funktioneren, zou zo weinig terecht komen. Immers, als ze nu eindeloos lang moest wachten alvorens haar laatste onderdeel te mogen doen, werd ze toch geacht zó lang voldoende fit te blijven om aan het eind van de B nog goed te kunnen presteren op C… Ik besloot een keurmeester toestemming te vragen deze 2 B-onderdelen letterlijk over te slaan en door te lopen naar het eerst volgende C onderdeel waar mijn groep heen moest, om daar achteraan te sluiten. In overleg met de organisatie werd dit tenslotte gelukkig toegestaan.

De laatste opdracht deze ochtend was het apport uit water. Wachtend op onze beurt, reageerde Daantje verheugd opgewonden op het schot voor anderen. Ik hield mijn hart vast wat ze doen zou als ze hierbij straks ook de plons zou zien. Vooralsnog is ze wanneer ze (bij uitzondering) in springt goed af te stoppen middels “Zit!” maar “Dat doet ie anders nooit..” is niet voor niets een voor ieder bekende uitspraak van hondeneigenaren…
Voorgangers mopperden dat ze een heel stuk door ondiep water moesten en het er modderig was. Wij trainen zeer zelden bij ondiep water en ik kon me niet heugen dat we in de modder oefenden, dus ik was zeer benieuwd hoe het zou gaan.
Toen we aan de beurt waren bleek Daantje ondanks alle blije opwinding braaf te blijven zitten tijdens schot en plons. Onverstoorbaar kwam er een vogel aan zwemmen, richting de lijn tussen ons en de geworpen dode eend in. Zodra ze mocht, sjeeste Daantje naar de waterkant en sprong er zo ver mogelijk in, om er aansluitend achter te komen dat het ondiep water was. Even stond ze verbouwereerd stil (“Asjemenou..?”) over de onverwachte landing, nog steeds voor zich uit kijkend richting het apport. De keurmeester lachtte, “Een instinkertje!”, hij zag dit tafereel herhaaldelijk vandaag. Daantje vervolgde zonder enige aanwijzing nodig te hebben haar weg richting eend in standje turbo. De keurmeester merkte op “Mooi! Ze verkiest de dode eend boven de levende!” waarop de werper met pret en waardering in zijn stem aanvulde “maar ze zíet de andere vogel wel!” Daantje zwom terug, met dode eend in haar bek, terwijl ze haar hoofd naar links draaide om de langs zwemmende vogel na te kijken. Daardoor week ze iets af van de rechte lijn terug, waardoor ze een kleine meter rechts van de plek waar ze het water in gegaan was, er weer uit kwam. Hierdoor liep ze nu rechts van de begroeiing en daarmee langs werper, geweer, kist en keurmeester in plaats van over een paadje zonder ‘hindernissen’. Ik vond het spannend: een extra lang stuk lopen zonder uit schudden t.g.v. het ondiepe water en vervolgens allerlei ‘verleidingen’ op haar pad… Maar ze liep onverstoorbaar verder, naar mij. Ik heb heel even afgewacht of ze zou gaan zitten, maar vond het eigenlijk al zó knap dat ze dit allemaal had gedaan dat ik geen zin had ’t écht af te wachten, met bovendien het risico dat dit nu te veel gevraagd was. Ik was dik tevreden en nam de eend staand aan.
De keurmeester gaf ons nogmaals dikke complimenten, hij vond dat ze het super goed gedaan had. Dat doet zo goed om te horen!

Het was heerlijk zomer weer en ik besloot dat we zouden blijven om samen naar het dirigeren te kijken. Daantje kreeg eerst een dik uur rust onder het genot van een bak water en een stuk gedroogde runderkophuid. Daarna brachten we de tijd door met afwisselend wat rusten achter de auto, korte wandelingetjes door het deel waar geen proefjes waren en kijken naar honden die nog bezig waren met A/B en C/D. We hadden het beiden erg naar ons zin, de sfeer was super goed. Opvallend vond ik dat de verschillende keurmeesters bij passeren gedurende de dag allemaal vroegen hoe het gegaan was en oprecht mee genoten.
Daantje had zo’n zin om te spelen en zoenen, dat enkele A-deelnemers, in afwachting van hun deelname aan de dirigeeropdracht, vroegen of hun hond even met haar mocht spelen, om vooraf nog wat te ontspannen. Daar werkten we natuurlijk graag aan mee!
Ik ben bere trots op wat ze deze dag liet zien en we hebben van deze indrukken ook weer e.e.a. geleerd. Ik verheug me ontzéttend op wat ik hoop dat we nog samen gaan beleven, maar haar super vriendelijke karakter vind ik toch wel het allermooiste!
 

Daantje, zoveel hondjes in één

Onze Daantje heeft heel verschillende - en ogenschijnlijk tegenstrijdige - eigenschappen. Eén van de eersten die ik leerde kennen is haar hoge schattigheidsgehalte. Dit uit zich bijvoorbeeld in de "Ieuw" die ze dagelijks laat horen, wanneer ze geeuwt bij wakker worden. "Ah, Ieuw is er ook weer!" zei ik in haar puppytijd vaak als ze zich, na één van de vele slaapjes die een babyhondje doet, weer meldde middels haar hoorbare geeuwtje. Een ander babydingetje dat ze gelukkig heeft behouden, is het wijdbeens op haar rug liggen, terwijl ze één van haar voetjes voorzichtig in haar bek houdt. Wat eveneens een hoog gossie-gehalte heeft, is de wijze waarop ze zich laat rond dragen. Daantje lag als babyhondje al dol graag en volkomen ontspannen in mijn armen, we hebben wat afgeknuffeld! Het liefst zou ze nog steeds zo rond gesjouwd worden, wat nog zichtbaar is in bijvoorbeeld de wijze waarop ze op de nieuwjaarskaart op schoot zat.
Naast alle gedrag wat sterke associaties met een babytje op roept, vind ik Daantje ook om op te vreten rondom haar eetgedrag. Daantje lust álles! Natuurlijk heeft ze wel haar voorkeuren, zoals een echte lekkerbek betaamt, maar ze is zeer bereid smaken waar ze even aan moet wennen te léren eten. Zowel als ze middels een zoet smoeltje bedelt om een tomaatje, om het toegestopte vervolgens gretig op te eten, als wanneer ze opnieuw begint aan een minder favoriet hapje, omdat ik aanstalten maak om het op te gaan ruimen ("zonde!") vind ik haar aandoenlijk.

Iets anders wat al in de nestperiode duidelijk was, is dat Daantje dol is op andere hondjes en ook mensen. Al die (potentiële) vrienden geeft ze graag kusjes, maar naast zoenen wil ze ook graag spelen! Tijdens de puppycursus - waaraan ze vanaf 7 weken deel nam en welke altijd werd afgesloten met onderling, begeleid spel - was dit al overduidelijk. Daantje kan met iedereen door één deur, voelt zich ook bij onbekenden op haar gemak en heeft geen enkele neiging tot 'de baas spelen'. Als een ander hondje een poosje op haar rug lag tijdens het spel, ging dreumes Daan er naast liggen om expliciet duidelijk te maken dat er best van rol gewisseld kon worden. Dat doet ze nog steeds.
Daantje kan van meet af aan super goed met andere hondjes opschieten en past haar gedrag daarin als vanzelfsprekend aan aan het beoogde kameraadje. Bij de ontmoeting van heel kleine rassen bijvoorbeeld, gaat ze meestal op haar buik liggen. Een super verlegen puppy geeft ze heel rustig alle ruimte om voorzichtig te snuffelen. Een overmoedige pup mag haar beklimmen zonder dat het zelfs maar in Daantje hoofd op komt dat dit ergerlijk zou kunnen gevonden worden. Honden die met haar willen racen en keten zijn favoriet. En honden die aan geven geen zin te hebben in contact laat ze onmiddellijk met rust, om zich elders verder te vermaken.
Eigenlijk gaat dat ten opzichte van mensen hetzelfde. Ze is heel vrij ten opzichte van zowel jong als oud en alles daar tussen in, maar heeft geen plaat voor haar kop. Ze huppelt blij heen en weer over de voetenplank van een scootmobiel als ze daartoe de gelegenheid krijgt (en zal het niet na laten en passant in het mandje aan het stuur te kijken..). Daantje heeft een bijzonder grote voorliefde voor kinderen en heeft een enorm scala aan gedrag om ook hen te verleiden met haar te komen knuffelen. Ze verstaat de kunst zich ondanks haar enthousiasme zeer beheerst te gedragen, bijvoorbeeld ten opzichte van kleine (wankele) kinderen, waardoor ze er al heel veel heeft mogen zoenen. Ook in het bos zittende sporters, bezig met rek-oefeningen zal ze in het passeren zeker even 'de oren wassen' als ze daartoe kans ziet. Mensen die niet van contact gediend zijn laat ze echter makkelijk met rust.
Ondanks haar grote interesse in al die potentiele nieuwe vrienden, negeert ze hen vanzelf als we samen spelen of iets oefenen. Daantje voelt de verleiding niet dit te onderbreken voor een ontmoeting, er gaat kennelijk niets boven werk.

In werk is Daan een gigantische volhouder. Ergens niet bij kunnen of iets niet kunnen vinden, vindt ze onaanvaardbaar. Zo kan ze eindeloos door zwemmen als een speeltje is afgedreven en ze niet weet waarheen. Ze wil tenslotte best een stuk terug komen om me vanuit het diepe water langdurig aan te kijken ("Ja maar, ik ben de bál nog kwijt..") maar er uit komen alvorens de buit te hebben..?
Wonderlijk genoeg kan ze daarentegen moeiteloos iets wat ze gevonden heeft, en in haar ogen eetbaar of apporteerbaar is, op mijn verzoek achter laten zonder er op onbewaakt ogenblik naar terug te racen.

Dat lijkt wel op de situatie rondom vogels... Daantje is gefascineerd door vogels en heeft er al menigeen gevangen. Hoewel ze de vogels ongehavend komt inleveren, heb ik een regel voor haar verzonnen die de kans op het vangen van vogels sterk terug dringt. Ik had verwacht dat het leren beteugelen van haar passie zeker na deze succeservaringen op z'n minst heel moeilijk zou worden, te meer omdat de regel die het vangen van vogels moet terugdringen niet geldt voor onze Merel, aangezien zij ze alleen wil doen opvliegen en persé geen vogel wenst te vangen. De regel ter bescherming van de vogels is dat Daantje niet ongevraagd water mag oversteken om aan de overzijde door het riet of veld te jagen, omdat dát - op de diverse lokaties - de plek was waar ze steevast succes had. Al tijdens de wandeling waarin ik die regel introduceerde, staakte ze het oversteken, slechts op het consequent terug roepen zodra ze naar de overzijde zwom. In plaats daarvan keek ze zo nu en dan verlangend naar de overzijde, om daarna wat anders leuks te gaan doen. Een heel enkel keertje jumpt ze onnadenkend of na 't verlies van haar zelfcontrole met groot enthousiasme het water in, om naar de overzijde te vertrekken. Altijd keert ze echter onmiddellijk en met minstens hetzelfde enthousiasme terug zodra ik roep. Daantje  - 'de zwarte tornado' noemden ze haar op de puppycursus - komt ontzettend graag als ze geroepen wordt.

Het tempo en enthousiasme van hier-komen is dus iets anders 'typisch Daantje'. Zowel als ze zo maar eens geroepen wordt, als aan het eind van de wandeling/pret, als met prachtige buit.. Daantje kent steeds maar één stand en dat is in Turbo, richting baas, blijer dan blij. Van een hondje dat goed zelfstandig kan werken, graag de omgeving verkent en buit opspeurt en verzameld, zou je niet verwachten dat ze zo vanzelf en graag bereid is al dat feest achter zich te laten om de voorkeur boven dat alles te geven aan hier-komen...

Verzamelen, óók typisch Daan. Al op dag één in ons huis, net 7 weken oud, raapte ze alle pluche speeltjes van de vloer om ze stuk voor stuk in een mandje te leggen, waar ze tenslotte tevreden tussen plofte. Als je niet beter wist zou je zweren dat ze eerder waarschijnlijk nooit speeltjes had, maar dat is vérre van de waarheid. Die wijze van verzamelen is over gegaan, maar wat ze nog altijd doet en ook een vorm van verzamelen is, is proppen. Daantje pakt bij voorkeur 3 of 4 pluche speeltjes tegelijk in haar bek, zodat er een bonte verzameling uit steekt, om die vervolgens bij haar kameraadjes in het gezicht te duwen "Nananananaanaa".
In het verlengde van haar verzameldrang, ligt het volledige gebrek aan kieskeurigheid ten opzichte van hetgeen ze draagt. Een metalen blik, een bos sleutels, een zonnebril, een mobieltje, plastic of kartonnen verpakkingsmateriaal... Alles wat ze tegen komt wil ze dragen en brengen. Maar ook hetgeen ze niet direct 'tegen komt' wordt opgehaald en gebracht. Op de leeftijd van 3 maanden pakte ze een dode haas en toen ze 4 maanden was apporteerde ze een zelf gevonden dood konijn. Op de leeftijd van 5 maanden spitte ze tijdens een wandeling op een onbewaakt ogenblik in een molshoop, om mij daaruit en molletje te brengen. Diverse vogels - varierend van waterkip tot eend - werden vervolgens (nog fladderend en ongehavend) binnen gebracht. En toen dat verboden werd, legde Daantje zich toe op het vangen van muisjes. Ook die worden voorzichtig gedragen - soms aan het staartje en soms precies andersom, met slechts het staartje naar buiten - en aangeboden. Ik ben netjes opgevoed: ik kijk een gegeven paard niet in de bek.

Een gegeven paard in de bek kijken is zelfs als je daartegen geen principieel bezwaar hebt, ten opzichte van Daantje toch een tamelijk onhaalbare opgave. Daantje verstaat namelijk de kunst van het dom kijken... Dat doet ze zelfs met zo veel overtuigingskracht dat het even geduurd heeft tot ik zéker wist dat ze me in het ootje neemt met die mimiek. Ze leert stomweg véél te snel om te kunnen blijven twijfelen aan haar verstand, maar ze speelt het zeer overtuigend! Dat doet ze eigenlijk zelden tot nooit door niet te doen als gevraagd. Het enige wat ze erg lang 'moeilijk te onthouden' vond was de betekenis van het commando "down" (wederom een mogelijke aanwijzing te lijden aan het gelijknamige syndroom). Daantje doet zich echter met name onnozel voor door een dito gezicht te trekken. En inmidddels kan ik er niet meer omheen: ze kent het resultaat daarvan...

Resultaten fascineren onze Daan. Ze heeft een heel scala aan spelletjes verzonnen waarbij de lol is te onderzoeken wat het resultaat is. Vaak gaat het om het laten zinken van spullen (daar gefascineerd naar kijken en het daarna opduiken) maar ook met het bestuderen van de druppels water die vervolgens van haar lippen in het zwemwater druppelen kan ze zich uitvoerig bezig houden. Ook iets een hellinkje laten af rollen, met name als het vervolgens ergens in 'verdwijnt' vindt ze prachtig. Toppunt van de hele reeks aan spelletjes vindt ze een grote metalen baan op een recreatie strandje waar op verschillende hoogtes, langs kleppen en over beweegbare onderdelen, middels een pomp water kan stromen. Als ik daarin een speeltje leg, zoekt ze het met vuur en geeft het vervolgens met haar neus of poten een zetje tot het naar een lager gelegen baantje rolt, liefst inclusief effecten zoals een kantelende wip. Als ik er geen speeltje in leg, doet ze dit zélf, om het vervolgens een zetje te geven. Als de gehoopte extra effecten uitblijven, probeert ze deze nogmaals - maar nu middels neus of poten - te aktiveren. De uitvinder...

Een bijzonder charmante uitvinder. Vraag me niet hoe ze het doet, ik heb ondanks alle observatie werkelijk geen flauw benul! Maar Daantje heeft een bijzonder grote aantrekkingskracht op mensen. Haar geflirt naar kinderen en passanten is me duidelijk. Het behoeft geen studie om het gedrag te herkennen waarmee ze hen er toe verleidt haar te komen knuffelen. Maar hoe ze het voor elkaar bokst om bijvoorbeeld werklui die aan het laden en lossen zijn bij bestelautootjes vandaan te lokken, mannen van steigers te laten komen om haar te knuffelen en zelfs mannen uit bootjes.. terwijl wij m.i. gewoon passeren.. Het is mij een raadsel!

Daantje doet me heel vaak denken aan mijn eerdere/andere Flatcoateds, ook al is ze daar geen familie van. En áltijd met een lach, want Daantje verenigt alle kwaliteiten van Floris, Indra, Merel en Maartje in één hondje samen. En dat op haar eigen manier.
 

Ik moet binnenkort mijn computer ter reparatie brengen,  maar 'k stel het steeds uit, want dit is allemaal té leuk om weken lang niets over te kunnen delen hier...
 

Merel met de Easy-grip Jollyball
 

Maartje is van baby af aan al bezig met het onderzoeken van reaktie: "wat gebeurd er als ik..". Het is vreselijk leuk om te observeren wanneer dit tussen haar en Merel aan de gang is. Ik lach tranen als ik stiekem Merel begeleid in een voor Maartje onverwachtte reactie en Maartje vervolgens middels een scherpe blik met haar zwarte oogjes op mij, duidelijk maakt dat ze dit gezien heeft. En ik geniet met volle teugen van het slimmer af zijn van het spook wanneer ik haar vanalles heb zien bedenken en proberen, wat ik weet te voorkomen of doorbreken middels iets waar tegen zij geen weerstand kan bieden of wat haar even haar gesmede plan doet vergeten.
Monster heeft bedacht dat als ze aan het eind van de wandeling niet in de buurt komt, er geen eind a/d wandeling kan komen. Iets waar mijn andere Flatcoateds min of meer overheen groeiden, maar wat Maartje tot een ware kunst verheven heeft. De afgelopen dagen oefent ze zich in het rekken van de wandelingen op WK niveau. Ze is niet onder de indruk van 't weg rijden met de auto (speelt vrolijk verder in sloot of met een pol gras of zo, wat blijkt als ik haar na enige tijd besluip om te zien waar ze is..). 'k Heb al herhaaldelijk met Merel in de achterbak van de auto gewacht tot ze toch eens - al was het maar uit nieuwsgierigheid - bij ons zou komen. We zijn dan immers stil en uit haar zicht, maar nope, na een kwartier geef ik me gewonnen: zij is geduldiger. Met list & bedrog weet ik haar tenslotte bij me te krijgen, dus ze woont hier nog steeds, maar ai wat is dit hondje een slimpie en wat vraagt ze een creativiteit en geslepenheid van mij! Dus kan gratis opgehaald worden (mits ik tijdig begin met aanlijnen).
 

Kerstkaartje maken...

We hadden er eerder geen tijd voor gevonden - op een moment dat er voldoende daglicht was - maar vanochtend heb ik de kerstattributen naar beneden gehaald om de meiden in kerstsfeer te fotograferen.
Ik besloot dat het waarschijnlijk handiger was om het kleed waarop ik ze wilde laten zitten over het terras te spreiden, zònder bijzijn van de meiden, dus riep ik ze uit de achtertuin naar binnen. Een mens kan zich vergissen...

In de keuken stonden de kerstattributen klaar. Merels oog viel op de grote eland op de vloer. Gretig pakte ze de eland - zo groot als zij zelf - en sjouwde 'm naar haar kleed in de woonkamer. Daar ging ze zitten, met Rudolf in haar mond. Had ik toen de camera paraat gehad, dan was ik al klaar geweest!
Ik pakte de eland af en legde om op de bank. Merel bleef braaf zitten... tot ik mij bewoog. Vlugger dan vlug stond ze op de bank. Ik stilde haar er af, Merel hield 'haar' rendier intussen stevig vast: "gebeure wat gebeure, maar ik heb 'm!"

Merel moest plaats houden, terwijl ik het rendier naar de veilige keuken terug bracht. So far, so good.
Zodra ik de keukendeur achter me sloot, hoorde ik haar achter me aan draven en aansluitend terug sprinten naar haar kleed. Toen ik de woonkamer weer binnen ging, werd duidelijk waarom ze terug gerend was: Merel had op tafel de honden-kerstspeeltjes gezien en zichzelf getrakteerd op één van hen.
Ik pakte de kerstspeeltjes - was zo 'verstandig' ze meteen allemaal te pakken - en bracht ook deze in de veilige keuken.
'k Had mijn hielen nog niet gelicht of ik hoorde mijn kleine clown al wéér triomfantelijk tussen haar kleed en de eettafel heen en weer rennen...

Heel even had ik een boos gevoel, want ze pakt normaal niets van tafel. Van onbekende pretspullen, knuffelbeesten bovendien, kan ik het begrijpen en vind ik het lollig dat ze er zo gretig op reageert, maar als ze nu verdikkie haar geintje voort zette met reguliere artikelen...
Ik stak mijn hoofd om de hoek van de kamerdeur en zag dat niet Merel de fout in gegaan was, maar ik zèlf slordig was geweest: op tafel hadden nog kerstmutsen gelegen!

Hierna volgde een fotosessie. Eerst met alleen Indra, daarna Merel en tenslotte mijn beide lieve vredesduifjes samen.

Een kleine impressie:

Prinsessenparty

Merel is vandaag één jaar geworden. We hebben het gevierd met zusje Dunya, diens baasje Paulien en natuurlijk mama Indra, middels een 4 uur lange zwerftocht door de Schoorlse duinen.
Na deze heerlijke wandeling, met veel spel en gespetter in het Vogelmeer, reden we zeer voldaan huiswaarts.

Net als Indra kreeg ook Merel vandaag van mijn ouders een verjaardagskado om zelf uit te pakken.
Merel kreeg een roze knuffelvarken, dat knor geluiden maakt als je er in duwt of hapt. Het is een stuk groter dan haar eigen koppie en dus een flinke buit.
Het feestvarken is een schot in de roos, want het is de hele avond door Merel mee genomen, t/m de laatste ronde.

Indraatje is 4!

"Zijn dat zusjes?", is een vraag die me sinds kort soms gesteld wordt, terwijl men wijst naar een dartelende Indra en Merel. We zijn regelrecht in een Linera-reclame gestapt...

Terwijl ik over het strand wandel, raced en speelt er een energiek Flatcoatedje in mijn buurt. "Die is nog jong zeker?", wordt me gevraagd terwijl er naar Indra geknikt wordt. Sinds een poosje antwoord ik trots: "Ze is bijna 4".
Sommigen lichten hun vraag, nadat ik haar leeftijd onthuld heb, verbaasd toe: "Oww, omdat ze nog zo slank is!" (als werd je dik van volwassen worden...).
Er zijn mensen wiens gezichtsuitdrukking boekdelen spreekt terwijl ze vriendelijk zeggen: "Vier? Die hebben zeker wèl veel beweging nodig??", anderen kijken stralend naar haar en genieten mee van de mate waarin een Flatcoated speels en sportief blijft ondanks volwassenheid.

Vandaag viert Indra haar 4e verjaardag. Een mijlpaal in dit huishouden, omdat we Floris kort na zijn 4e verjaardag hebben moeten laten inslapen. Onwillekeurig naderde ik toch met enige argwaan dit moment. Kijkend naar haar vitaliteit, ben ik gerustgesteld: ze is nog máár 4.

Nestwandeling

Vandaag hebben we met de A-pups een flinke wandeling gemaakt in de Schoorlse duinen. Een mooie gebied voor dito honden, waar ze alle ruimte hadden (en toch steeds voor je voeten liepen).
Zusje Sarah en tante Rose waren helaas verhinderd, maar op 'teefje oranje' na, heb ik alle pups vandaag weer gezien.

In de 10 maanden dat de pups nu bij hun baasjes wonen, ben ik verwend met veel mailtjes, foto's, filmpjes en telefoontjes over hun aard en ontwikkeling. Toch is het extra leuk in het echt de overeenkomsten te zien: het zijn stuk voor stuk buitengewoon pientere, knuffelgrage, mensgerichte, sociale, zelfverzekerde hondjes geworden.

Speciaal was ook om te zien hoe Indra zich tov alle 'pups' als moeder gedroeg: samen spelen en racen maar ook zonodig begrenzen, letterlijk even tussen beiden komen toen spel te ruw ging naar haar zin, een momentje op een hoge duin staan kijken naar 'het kroost'...
Ik heb genoten!

Binnenkort gaan we Sarah een groepsknuffel brengen.

Merel gaat los!

Sinds gisteren neemt Merel weer deel aan onze losloopwandelingen. Terwijl ik hen de vrijheid gaf en onmiddellijk daarna 8 roffelende pootjes door de stille duinen hoorde denderen, riep ik hen na wat de arts ons had geadviseerd: "Denk er om he, géén excessen!"
Die eerste ochtend hebben ze een uur lang, zo hard hun benen hen konden dragen, door de duinen gesjeesd. Bij thuiskomst merkte ik 'berispend' op dat ze niets van de zonsopgang gezien hebben, waarna ik besefte dat het mijzelf deze ochtend ook ontgaan is.

's Middags hebben we een plek verkend die we nooit eerder bezochten. Merel presteerde het om aan het begin van deze tocht keihard tegen een gespannen ijzerdraadje te lopen, met haar linker voorpoot. Dit is de poot waar ze mee mankte nav de verstuikte schouder, waaraan ze een teentje bezeerd had en waar ze groeipijn gehad lijkt te hebben. Het is een waanzinnige bikkel, maar na deze botsing weigerde ze even het pootje te belasten... Ik was rázend. Niet op iemand, maar op de situatie.
Gelukkig begon Merel al gauw weer gewoon rond te stappen. We hebben de wandeling voortgezet zonder nog enig teken van pijn. Pffff, het liep met een sisser af.
Anderhalf uur lang genoten we van een werkelijk bééldschone omgeving!

Thuis hadden ze honger als een beer, hebben met veel smaak hun avondmaaltje gegeten en zijn toen zeer voldaan begonnen aan een intensieve nachtrust.

Het gewone leven is weer begonnen en we genieten er met volle teugen van!

 

Shoppen

De afgelopen 10 weken moeten de meiden apart van elkaar uitgelaten worden: Merel aangelijnd zonder grappen & grollen, Indra vrij in losloopgebied.
Een tijd- en energierovend klusje.
Hoewel ik gelukkig hulp heb hierbij, was ik gisteren na mijn werk eigenlijk te moe voor nog een flinke strandwandeling. Ik besloot dat Indra het dan maar even met 'minder' moest stellen die middag. In ruil daarvoor mocht ze mee naar de winkel. Fysiek stelt dat natuurlijk weinig voor, maar ik weet dat Indra dit zeker niet 'minder' vindt.

Ik moest naar de bouwmarkt, de boekenwinkel, het tuincentrum en de ANWB-shop.
In de boekwinkel zijn we op zoek gegaan naar een werkagenda voor 2009. Terwijl ik de vele verschillende agenda's bekeek, verleidde Indra het personeel en de andere klanten haar te knuffelen. Breed kwispelend stapte ze naast me door het winkelcentrum, op weg naar onze volgende missie:
In de bouwmarkt stond een mand met hondenspeeltjes. Ik liet me even verleiden, nam er een bal uit en twijfelde. Indra twijfelde niet, dit was een heel mooie! We hadden een goed gesprek over ons doel en hoe dit niet op ons lijstje stond, alvorens ik de bal terug legde. Toen we op weg naar de kassa deze mand weer moesten passeren, duwde Indra er enkele malen met haar neus tegen: "Kijk baas, de bal! Hier is die bal!" Ik heb me met moeite vermand, we hebben al zó veel ballen...
De ANWB verkocht ons een plattegrond van een mooi wandelgebied. Ogenschijnlijk geen bijzonderheden in deze winkel, toch heeft Indra haar achterlijf er bijna af gekwispeld van plezier. Ze vindt het geweldig leuk in winkels, als die spulletjes, al die mensen... Ook zonder koekjes en knuffels wordt ze uitzonderlijk happy van deze omgeving.
In het tuincentrum tenslotte, moesten we een zak grit kopen voor kater Viggo. Indra liet zich de vele knuffels en lieve woorden van het personeel welgevallen. Bij de kassa stond ze al rechtop tegen de lopende band nog voor het grit gescand was: "Mag ik een koekje??" zeiden haar ogen. In het tuincentrum hebben ze namelijk een pot goedkope hondenkoekjes staan. Het type wat ik nooit koop, omdat ik er te veel 'troep' in vind zitten, te weinig 'nuttigs'. Maar juiste deze koekjes vindt zij - wellicht ook omdat ze voor haar 'speciaal' zijn - waanzinnig lekker. Ze vindt ze zelfs zodanig lekker, dat ze in de dierenartspraktijk uit zichzelf steeds plaats neemt op de weegschaal. Ook daar staat namelijk een pot met zulke koekjes...

Plezier hebben in shoppen is erg vrouwelijk, maar met plezier op een weegschaal stappen omdat je daarna zo heerlijk koek eten kunt, daar moet je een hondenvrouwtje voor zijn.

Spelletje

Voor aanvang van iedere wandeling, mag Merel een kwartier uit de bench en houden wij 'knuffelkwartier'. Indra wacht dan even in de keuken, om rennen en springen te voorkomen.
Na ruim een week braaf gedaan te hebben wat de arts voor schreef, ben ik op zoek gegaan naar een mogelijkheid Mereltjes dag iets leuker te maken, zonder haar fysiek heviger te belasten dan nu is toegestaan.

Drie weken in drie dagen

Onze vakantie was heerlijk, maar een stuk korter dan gehoopt.
Dinsdagochtend had Merel geen eetlust. Naar aanleiding van alle avontuur at ze daar als een dijker, dus dit was meer dan opvallend. Bij aanvang van de ochtend wandeling werd duidelijk wat de oorzaak was: pijn. Merel liep weer mank, wederom met links voor.
We zijn onmiddellijk weer in de auto gestapt, ik heb Maarten Kappen gebeld, heb het huisje gepoetst en onze spullen gepakt, zodat we diezelfde dag weer thuis waren.
Thuis is het immers veel minder opwindend, dus minder vervelend voor Merel om rust te moeten houden.

We zijn opnieuw naar Eersel gereden, ivm de grote deskundigheid, de mogelijkheid foto's te nemen zonder roesje en het eventuele verband met de daar behandelde verstuiking.
Gelukkig bleek het níet opnieuw het schoudertje te zijn, die heeft al haar malle capriolen probleemloos doorstaan. Dat mag een wonder heten, gezien haar vakantie-aktiviteiten, maar daarover een volgende keer meer.
Merel had wel een pijnlijk teentje, de röntgenfoto's lieten geen afwijkingen zien, het voetje mankeert dus niets èrnstigs.
Daarnaast bestaat er een verdenking van groeipijn, dit is evenmin ernstig - ze groeit er overheen - maar zolang ze er last van heeft, is het wel heel pijnlijk.

De behandeling is gericht op de eventuele groeipijn en tegelijk krijgt het teentje zo gelegenheid te herstellen. Middels ontstekingsremmers en bewegingsbeperking wordt de pijn bestreden en het herstel bevorderd.
De eerste twee weken mag Merel 2 maal daags 30 minuten en 2 maal daags 10 minuten aangelijnd en gecontroleerd wandelen. Als dit vervolgens ook zonder pijnbestrijding goed gaat, mogen we daaropvolgend de duur van de wandelingen weer opbouwen.

Als dat allemaal goed gaat, mag ze over 4 weken weer 'los'.

Het goede voorbeeld

Op Ameland wemelt het van het wild. Zeker in de vroege ochtend en namiddag - als het een beetje schemerig is - struikel je er over.
Floris had nooit enige interesse in levend wild. Indra vindt het geweldig, maar blijft goed onder appèl. Ik vroeg me af hoe Merel zou reageren.
Het is een heel vrije en volhardende meid. Anderzijds ben ik al veel vaker verrast geweest door de mate waarin ze gehoorzaamd. Ik schat haar blijkbaar geregeld ondeugender in, dan ze eigenlijk is.

Vanochtend hebben we voor het eerst samen konijnen zien weg racen. Indra rende er achteraan, Merel nam deel aan haar mama's jacht. Nadat het konijn in een hol verdwenen was en Indra even had staan wachten, keerde ze terug met Merel in haar kielzog.
Iets verderop dook Indra weer de bosjes in en stootte een konijn op. Het konijn stak het pad over en Merel zag het gaan terwijl ze naast me wandelde. Ze bedacht zich geen seconde en zette de achtervolging in, terwijl Indra vanuit de bosjes alles gade sloeg.

Merel spurtte een zijpad in, achter nijntje aan. Nijnemans vluchtte de dichte bossage in, Merel volgde het lollig huppende konijnestaartje op de voet.
Samen met Indra observeerde ik wat Merel verder zou doen. Het was een veilige omgeving, ze zou niet in het verkeer terecht komen. Een uitgelezen moment om te zien in welke mate Merel haar koppie kwijt zou raken onder invloed van een achtervolging.

Merel kwam de bosjes weer uit en keek onze richting in "Zijn ze er nog?? Ja, ze zijn er nog", en weg was ze weer. Dat is de volhardendheid die ik van Merel ken: het konijn is ontvlucht, maar ik moet en zal 'm vinden.

Toen ze later opnieuw in ons zicht verscheen floot ik haar. Merel stond stil en overwoog. Ik zette alle zeilen bij, Merel twijfelde. Helaas, het konijn was leuker dan ik...
Merel dook opnieuw de bosjes in. Indra en ik zetten onze wandeling voort, ze zou wel eieren voor haar geld kiezen, zodra ze ons vertrek ontdekte. Dat werkte, want in een mum van tijd liep ze weer naast ons, zo nu en dan verlangend omkijkend.

Merel reageerde ongeveer op wild zoals ik had verwacht, hoewel ze wat minder onbeikbaar was als ik vooraf vreesde. Indra heeft me meer verrast.
In de lijst 'things to do' die ze afwerkt in de opvoeding van Merel, stond blijkbaar ook dat zij haar kind wil leren achter konijntjes aan te jagen!

Mijn vogeltje in haar kooitje, part II

Een Flatcoated van bijna 9 maanden tot rust dwingen, is geen eenvoudige opdracht. De eerste week is achter de rug.
Ik heb de mazzel dat Merel goed kan berusten in een situatie. Iets wat je niet 1, 2, 3 verwacht voor een hondje met zo veel temperament en karakter. Een ander geluk is dat ze de bench al kende als 'eigen plek'. In de bench houdt ze rust, zonder protest.

We maken het zo aangenaam mogelijk:
Om haar te helpen de tijd te doden, kreeg ze de eerste 4 dagen haar maaltjes in een kong. Zo was ze een paar uur per dag bezig met haar maaltijden.
De eetlust verging haar na 4 dagen benchrust. Hoewel ze natuurlijk minder hoeft te eten, wil ik graag dat ze wel met plezier blijft smikkelen. Veel anders heeft ze immers niet in deze weken! Daarom stapten we over op een koningsmaaltje, Carnibest, maar zelfs dit kon haar niet bekoren. De oplossing blijkt momenteel in gezelschap te zitten: als ik bij haar ga zitten en wat tegen haar babbel, neuzelt ze haar koningsmaaltje op.
Uiteraard krijgt ze daarnaast extra vaak en extra lekker kluifmateriaal, waar ze zo te zien wat in kwijt kan.
Mijn moeder is zo lief om op te passen gedurende de uurtjes dat ik met Indra van huis ben voor een wandeling. Hierdoor is Merel in ieder geval niet alleen.

Alleen om te poepen en plassen wordt Merelmans uit de bench gelaten. Vóór ze uit de bench komt, moet ze aangelijnd worden. Dit om te voorkomen dat ze gaat racen, want de rust in de bench is maar schijn. Zodra onze kleine de kans zou krijgen, zou zij alles doen wat de arts haar verboden heeft. Naarmate de dagen verstrijken, neemt haar behoefte daar aan toe.

Buiten wil ze zo mogelijk nòg liever rennen, springen en in mij klimmen. Om te voorkomen dat ik haar aanhoudend tot de orde moet roepen tijdens die 3 minuutjes die we samen lopen, ga ik gewapend met clicker en een extreme lekkernij de deur uit. Door haar te belonen voor ieder moment van aandacht en kalmte krijg ik haar zo ver dat ze dit 3 minuten vol houdt, onder voorwaarde dat er geen motje langs vliegt en geen kat de straat over rent...

De gehoorzaamheidscursus (GG-SHH) heb ik helaas moeten afzeggen. Dat is absoluut geen 'probleem', maar natuurlijk wel jammer. Na 2 ½ les zullen er nu 6 volgen waaraan we niet mogen deelnemen en aansluitend hopen we enkele weken op vakantie te gaan. De instructrice denkt echter dat Merelmans desondanks examen kan gaan doen, het wonderkind.

'k Ben zo trots op mijn dappertje!!

Mijn vogeltje in haar kooitje

De afgelopen weken meende ik zo nu en dan, tijdens aangelijnd lopen, te zien dat Merel niet helemaal goed liep. Omdat ik de enigste was die het zag, het alleen waarnam tijdens aangelijnd lopen en ook dan niet met zekerheid, dacht ik dat het spoken in m'n hoofd waren.
Het eerste jaar vind ik altijd een beetje spannend. Als baasje doe je je best de hond gezond te laten opgroeien, maar een jonge, passievolle hond doet zo nu en dan dingen waarvan je slechts kunt hopen dat het met een sisser af loopt. Daarnaast doe je een poging maat te houden met minder gezonde belastende aktiviteiten, maar of je werkelijk voldoende voorzichtig was, dat moet blijken...

Gisteravond zag ik het weer, tijdens de gehoorzaamheidscursus: ze liep 'vreemd'. Ik besloot de instructrice te vragen even goed te kijken of ik het me verbeeldde. Helaas, nu zag zij het ook. Mijn zorgen groeiden vanaf dat moment heel erg snel. Ik was vreselijk bang dat het aktieve leven met haar - waarop ik me van meet af aan verheug zodra ik haar zie - in duigen was gevallen.
Die avond besloot ik - na overleg met twee lieve vriendinnen - dat ik een deskundige wilde laten kijken naar mijn kruinemans. Ik wilde zeker weten of ze iets 'engs' mankeerde, zodat er wellicht nog gelegenheid was haar tijdig te behandelen.

De hele nacht verweet ik mezelf alles wat ze had gedaan en wat wellicht te belastend was geweest. Vanochtend belde ik Maarten Kappen, waar we deze zelfde middag al terecht konden. Ik nam een paar vakantie-uurtjes op, zette de meiden en een pot koffie in de auto en ging om 12 uur op weg naar Eersel. 

Om 14.45 uur waren we daar. Het was een flinke rit, maar het was zeker de moeite waard. Maarten Kappen is zeer deskundig, maar tevens een prettig mens in de omgang met baas & hond. Geen luxe als je zo bezorgd bent over iemand die je zo lief is!
Na vertelt te hebben over Merels capriolen en wat ik gezien had tav haar beweging/klacht, werd er buiten even met haar gedraafd, om haar gangwerk te bekijken. In de behandelkamer volgde een uitvoerig lichamelijk onderzoek middels betasten, drukken en bewegen. Toen Maarten tenslotte op haar schouders drukte, gaf Merel een pijnkreet die door merg en been ging.

Gezien het feit dat ze geen opstartproblemen heeft en de klachten juist gedurende aktiviteit toenemen, was de kans op enge dingen als OCD klein, maar we wilden graag ook middels foto's uitsluiten dat er iets loos was met botten en gewrichten.
Maarten heeft foto's gemaakt van de schouders en ellebogen, zowel van op haar linkerzij -, haar rechterzij -, als op haar buikje gelegen. Hij kan dit zonder gebruik te maken van een roesje. Hij liet me de foto's zien en legde uit wat je er aan kon zien: de kop van het gewricht, de groeischijf, de beenderen...
Zowel schouders, ellebogen als beenderen waren zo mooi als je maar kon wensen!!!

Dit bevestigde zijn vermoeden: het is een verstuiking! Gevolg van een draaiing of zo, wat past bij een temperamentvol hondje van deze leeftijd, volgens Maarten.

De behandeling bestaat uit 2 weken volledige rust, in combinatie met 10 dagen ontstekingsremmers. Na deze periode van rust mag ze voorzichtig weer eea opbouwen. Vanwege haar leeftijd en temperament moeten we haar benchrust geven en mogen haar alleen aangelijnd laten poepen en plassen. Zelf voelt ze er immers geen enkele behoefte aan, om rustig te doen. Dat zal naarmate ze langer rust houdt alleen maar toenemen.

We zullen de nestwandeling die ik in oktober hoopte te kunnen maken even moeten uitstellen. Ik heb goede hoop dat we in november wèl heerlijk kunnen gaan genieten van de geplande wandelvakantie op Ameland. Maar vooral, ik ben die gruwelijke angst kwijt!

Er viel een enorme last van mijn schouders. Nu Mereltjes schouders nog.

Holbewoner

Indra is in juli loops geweest en zit nu dus in de laatste fase van de schijndracht. Een natuurlijk verschijnsel wat er oorspronkelijk voor moest zorgen dat alle teefjes melk produceren tbv de pups van de alpha-teef. Zij zijn immers de toekomst van de roedel!
In de gezinnen waar onze honden in leven, heeft het geen funktie. Schijndracht is geen prettig gevoel, maar zolang Indra er niet onder lijdt - bijv. door te denken dat ze werkelijk pups heeft, lichamelijke klachten te ontwikkelen, danwel melkgift - wordt ze niet gesteriliseerd, zodat ze tzt nogmaals mama kan worden. Want wat is die snoes een geweldige moeder! 8 Weken lang heeft ze met veel inzet, plezier, liefde en geduld gezorgd voor haar kinderen en zich de vele knuffels van het bezoek laten welgevallen.

Om dat nogmaals te kunnen beleven, moet ze nu dus nog eventjes door die laatste week van de schijndracht heen. Vanaf de loopsheid is ze minder onvermoeibaar en tevens gevoeliger. Naarmate de 'dracht' vordert, neemt dit toe. Ze is mijn eerste teefje, dus heb ik pas na enkele loopsheden geconcludeerd dat het voor Indra beter en eerlijker is gedurende die maanden de trainingen te beperken in zowel duur als moeilijkheid. Ze wil wel graag, maar in die periode kàn ze gewoon minder. Daar ondervindt ze slechts last van als ik het desondanks van haar vraag.
Gedurende de laatste 2 weken van de schijndracht gaat ze 's nachts een nestje graven in haar vetbedden, zodat die 's morgens her en der op een propje liggen. Daarnaast zoekt ze deze keer overdag zo nu en dan een 'hol'.

Indra heeft daar thuis de ruimte onder de bank voor uitgezocht. Met enig beleid lukt het haar daar onder te schuiven. Geheel klem ligt ze daar - tevreden over de 'beschutting' - te rusten. Dat ze er niet zelfstandig onder vandaan kan, lijkt minder zwaar te wegen dan de drang naar een hol.
Als we gaan wandelen of ze om andere redenen weer tevoorschijn wil komen, doet ze verwoede pogingen er onderuit te komen. Tenslotte blijft ze noodgedwongen - met melancholiek gezichtje - onder de bank liggen. De zware bank optillen kost mij m'n rug en knieën, dus heb ik een ander manier gevonden om haar te bevrijden. Ik ga naast haar liggen - vóór de bank - en rol haar op haar zij. Vervolgens strek ik mijn beide armen onder de bank en leg één hand achter haar billen en ééntje op haar rug, waarna ik haar onder de bank vandaan kan schuiven.

Nog eventjes, dan zal de virtuele bevalling volgen en Indra haar 'come-back' maken.

Ouwehands dierenpark

Eindelijk is ook Merel naar Ouwehands dierenpark geweest, het favoriete uitstapje van haar mama (zie ook Belevenissen 28-07-2007). We hebben heel erg genoten, dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Indra en Merel ´voor de leeuwen´	giraffen kijken	Merel op het terras	wat zwemt daar in het water?
een ´monkey-rail´ tourt over het park, Merel kijkt haar oogjes uit	de ijsberen vinden we erg mooi!	de bruine beren in het berenbos zijn ook niet mis!	Merel vindt de beren prachtig
Indra is dol op aquaria	Prairiehondjes zijn net zo leuk als stokstaartjes	daar krijg je geen genoeg van...	en voor de kleintjes is er gelukkig een speeltuin!

Dogfighter

Voor mijn verjaardag kreeg ik dit jaar opnieuw allerhande leuke hondenspeeltjes, waaronder een Nina Ottosson spel. Dit keer de Dogfighter, een iets moeilijker variant dan de voorgaande 3 exemplaren (zie Belevenissen 15-08-2007).

Onder/in de schuifbare kokertjes, kun je een lekkernij verstoppen. De hond moet de schuivende kokertjes naar de andere kant duwen om bij de beloning te kunnen komen. Het kokertje kan namelijk alleen aan het einde opgetild worden. Als variatie kunnen meerdere kokertjes in een "sleutelgat"gezet worden of je kunt er een kokertje van de Dog Smart aan het einde plaatsen die eerst verwijdert moet worden.

Daarnaast worden we getrakteerd op een dagje Ouwehands dierenpark!

Hamster

Merel had weer een 'mevrouw de Bouvrie' bui. Terwijl Indra en ik aan het begin van de avond lekker zaten te luieren, stapte Merelmans bedrijvig haar bench in. Ze pakte een kluif en stapte er opgetogen mee naar de kleden in de zithoek. De kluif werd neergelegd en Merel was al weer onderweg terug naar de bench. Een volgende kluif werd opgehaald en eveneens naar het kleed gebracht.
Vastberaden stapte ze heen en weer tussen bench en kleden, tot de alle kluifmaterialen uit de bench verzameld had op de kleden.

De rust leek in te treden. Merel lag stil, maar buitengewoon wakker, bij Indra en de kluifjes op de kleden. Indra en ik suften lekker verder.
Enkele minuten later veerde Merel weer op, ze had zo te zien een besluit genomen. Vanaf onze luie plekken volgden Indra en ik wat onze kleine nu ging ondernemen. Merel stapte opnieuw de bench in. Ik vroeg me af wat daar nu nog te halen kon zijn. Merel pakte het vetbed uit de bench en sleepte het doelbewust naar de kleden in de zithoek. Zo, alle kleden waren nu ook verzameld.

Nú kon ook Merel rust vinden.

Geldwolf

Merel was erg zoet vanmiddag. Intens tevreden lag ze op haar kleedje. Ik keek vertederd naar haar, terwijl ik door de kamer liep, bezig met wat huishoudelijke klussen. Wat is het toch een lieverd!

Wat had ze nou eigenlijk tussen haar pootjes?
Ik keek nogmaals aandachtig, in een poging het te herkennen. Ik meende een papiertje te zien. Waarschijnlijk een notitie, eens zien of het van belang was.

Ja, het was van belang...

Die doet geen vlieg kwaad!

Merel heeft een vlieg gevangen. Het heeft haar enige moeite gekost, want de beste knul zat achter de luxaflex, maar met enig geduld en volharding werd hij tenslotte de hare.

De vlieg werd meegenomen naar het speelkleed en hier neergelegd. Hij bewoog nog, maar was natuurlijk wel erg nat geworden. Merel legde haar hoofdje naast hem, plat op het kleed en kwispelde: "Kom je spelen?" Nee, vliegemans liet zich niet 1,2,3 verleiden tot een stoeipartij. Dan nog maar eens vragen, en nog eens...

Indra kwam kijken naar de nieuwe kameraad, maar ook met Indra wilde hij niet spelen. Tja, dan moest de vriendschap maar wat aangewakkerd worden met een kus!
Merel gaf hem een lieve, blije lik. Met zorg werd de aan de tong geplakte stakker weer op het kleed gewerkt. Opnieuw kreeg hij een lebber en wederom werd hij bevrijd.

Vol onbegrip over het oprapen van haar lief - het zwarte, natte frommeltje - stampte Merel naast me naar de vuilnisbak waar ik onze nieuwe huisgenoot heb 'begraven'.
Vliegemans is niet meer...

Samen trainen

Op deze hete dag hebben we voor het eerst met z'n drietjes jacht getraind. Een heel bijzondere gebeurtenis voor mij.
Ik heb gigantisch genoten en was ape-trots op hen: ze hebben geen van beiden het werk van de ander gehinderd.

Ik had de nieuwe vastlegpen mee. Dat is echt een super goede aanschaf geweest! In plaats van de 'kurkentrekker' die niet in kurkdroge bosgrond te draaien is en gemakkelijk krom getrokken wordt, heb ik nu een Sitfas grondpen Deze kun je zonder moeite in en uit iedere grond haalt, kan niet krom getrokken worden en lijkt desondanks zelfs steviger vast te zitten.
Groot voordeel binnen deze situatie was dat ik dus zonder 'gedoe' het vastlegpennetje steeds mee kon verplaatsen als we een stukje verderop nog iets gingen doen.

Terwijl ik met Merel een dummy verstopte om haar die vervolgens te laten zoeken, lag Indra in de schaduw aan de vastlegpen te wachten op haar beurt. Terwijl ik voor Indra iets verstopte lagen beide meiden samen te wachten, Indra los en Mereltje aan de vastlegpen. Vanuit de bosjes kon ik zien dat de nieuwsgierige dames waren gaan zitten in de hoop een glimp op te vangen van mijn aktiviteiten: "Indra af, Merel down... Merel dòwn" sprak ik hen streng toe vanuit de bosje, waarop ze weer braaf hun nieuwsgierigheid gingen liggen bedwingen.

De eerste dummy die Merel mocht gaan zoeken, bracht zij naar Indra. Niet om haar uit te dagen, ze legde 'm werkelijk 'netjes' aan haar voeten en nam naast haar mama plaats... Indra negeerde het gelukkig, zij weet natuurlijk al dat dummy's een 'ernstige zaak' zijn.
Intussen liep ik bij hen weg. Merel koos eieren voor haar geld: ze rende achter me aan en liet haar prachtige 'buit' natuurlijk niet achter!
Indra heb ik een keer laten zoeken met Merel in haar kielzog. Wie weet zou Merel er wat van leren haar brave mama te volgen? Keurig bracht Indra - met Merel op haar hielen - de dummy naar me toe. Een groot verschil met de wijze waarop ze een balletje in zo'n situatie brengt. Opvallend was dat ook het gedrag van Merel tov Indra's 'buit' (daardoor?) anders was dan in de situatie met een bal.
Balspel heeft bij ons andere regels en dus óók andere rituelen en commando's, zo leer ik hen vanaf het begin dat er verschil is tussen werken en spelen.

Ik was heel blij te merken dat noch Indra, noch Merel protesteerden als de ander aan de beurt was. Aandachtig en verlangend zaten ze eea te volgen, zonder geluid te maken.

Ik kijk er naar uit opnieuw met z'n drietjes wat te gaan trainen, 'k vond het héél erg leuk: ik ging moe van huis en kwam fit weer terug!
 

Twee honden

Kort nadat ik mijn eerste hond in huis kreeg, ontstond de wens een tweede te hebben.
Hoewel er natuurlijk nadelen aan kleven (op visite gaan met 2 Flatcoateds is dubbel zo aanwezig, aangelijnd wandelen met 2 honden maakt trekken 2 maal zo vervelend, etc.), wogen de voordelen voor mij persoonlijk veel zwaarder.
Ik genoot enorm van hem, wilde daarom gráág twee van die lolbroeken in m'n leven. Maar bovenal gunde ik hèm een kameraad om mee te racen en stoeien, waar lang niet alle honden die we tegen kwamen voor te porren waren.

Omdat het onverstandig is een tweede hond te kopen terwijl je je handen nog vol hebt aan de eerste en daarnaast de honden onderling ook gemakkelijker combineren als er enig leeftijdsverschil is, wachtte ik vol ongeduld tot Floris min of meer volwassen was, met de aanschaf van een volgende pup.
Helaas werd Floris nauwelijks ouder dan dat en overleed hij kort na Indraatjes komst. Opnieuw keek ik uit naar uitbreiding van de roedel. Nu - met Merel - is die wens dan werkelijk waarheid geworden.

Een vaste kameraad voor Indra, die er àltijd is, is net zo héérlijk als ik droomde.
Indra geniet intens van Merel. Hoewel ze al een zeer aktief leven leidde, heeft Merel haar leven nòg leuker gemaakt.
Geniet mee, klik hier.

25-05-2008

Turbo

"Turbo" lachtte de puppytester haar 3 maanden geleden toe tijdens de puppytest. Die naam past nog steeds goed bij Merel:

Passievol parelriddertje

Merel is dummy-gek en niet zo'n béétje! Heel vreemd vind ik het dat een hond van nature een canvaszak eindeloos graag kan willen hebben.
Merel had er al een oogje op nog vóór ze 'm ooit in gebruik zag! En nog vreemder is dat ik dat ook over nestgenoten van haar heb gehoord. Heb ik dummy-freaks gefokt?

Druk met de reguliere gehoorzaamheidstraining, hebben we het apporteren van dummy's een poosje gelaten voor wat het was. Na het zien van een dummy was er immers geen land meer te bezeilen met mijn Merelmans. Wel deden we apporteerspelletjes met de bal in het water, spelenderwijze kun je ook veel leren!
In de huidige gehoorzaamheidscursus komt het apporteren echter aan bod, dus zijn de puppydummytjes weer uit de kast gehaald.

Merel kan aan de voet zitten terwijl ik de dummy vast houd, voor een hondje dat zo vurig reageert op de verwachtte dummy, vind ik dat al reuze knap.
Hoewel het niet zal mee vallen haar enthousiasme en snelheid te verspelen, ben ik er zuinig op. Ik geniet van het vuur en de vrijheid waarmee ze eea doet. Als ze hogerop komt zal ze dat goed kunnen gebruiken! Ik zeg daarom vrolijk "apport" terwíjl ik werp. Blijven zitten totdat de dummy ligt (en langer) komt later wel.

Na hard werken is het goed eten, zeggen ze. Voor Merel gaat dit niet op. Wanneer ik na een apportje in de achtertuin daar wat lekkere brokjes voor de meiden strooi, blijft Merel als een dwaas de hele tuin doorzoeken zonder de brokjes een blik waardig te keuren.
Geen vierkante centimeter wordt overgeslagen, overal wordt op, achter en tussen gekeken. En als overal tevergeefs gezocht is, begint ze van voren af aan. Ergens moet toch die dummy gebleven zijn? Meermalen verdwijnt haar hoofd door het kattenluik, wellicht is 'ie in de bijkeuken?
De eerste keer dat Merel zich zo gedroeg tijdens een "picknick", verstoorde het ook Indraatjes eetlust. Inmiddels haalt ze haar schouders op en knabbelt op haar gemakje de voor hen gestrooide brokjes op, terwijl Merel opgewonden en volhardend door zoekt naar het canvas zakje.

Wanneer er geapporteerd is, is Merel na afloop niet alleen de dummy, maar steevast ook haar verstand kwijt.

Kampioenschaps Clubmatch

Het lijkt zo simpel een hond uit te brengen op een show: samen een klein stukje draven en aansluitend even staan... Maar dat goed doen, valt vies tegen als je het werkelijk gaat doen!
 
De 4 pups uit ons A-nest die vandaag deelnamen, waren net als hun handlers onervaren en gingen dan ook 'slechts' met het doel dit op te doen. Des te leuker dat ze het al héél goed deden.
 
Omdat ik zelf niet mag rennen, was Marjoleine van Doorn bereid mijn Merel uit te brengen. Geluk bij een ongeluk was dat ik daardoor heerlijk kon kijken naar hoe m'n kleine meid het deed. Ik heb genoten!
Ze is geweldig begeleid en kon daardoor goed uit de verf komen, bovendien deed ze een heel leuke 1e ringervaring op.

"Hij doet niets hoor!" zeggen ze terwijl hun hond grommend en starend recht op jouw hond af stormt. Eh, dus als iemand schreeuwend met geheven mes op je af rent, maar niet steekt is er niets gebeurd?
"Zachtjes hoor" zeggen ze tegen hun dreigende hond, van het waak- en verdedigingstype, terwijl die jouw hond opjaagt.
"Ze moeten het even uitvechten" is er ook eentje, terwijl het 'uitvechten' van honden uit verschillende roedels volkomen zinloos is en onnodig als ieder de hond even bij zich houdt.
"Dat doet hij omdat jouw hond bang is", zeggen ze van een hond die boven op jouw conflictvermijdende hond klapt in het kader "Jou kan ik hebben, dus ik zal je te grazen nemen".
"Je moet ze de vrijheid geven" adviseert de eigenaar van een hond die je puppy terroriseert.
"Ze voedt hem even op" legt de bazin van een agressieve hond uit, terwijl diens hond de deemoedsignalen van je pup volkomen negeert.
"Kijk schattig, die hond verdedigt haar puppy!" kirren baasjes van een hond die je pup bedreigt, wanneer je andere hond voor jullie pup in de bres springt.
Andersom gebeurd ook: Een doldrieste retriever stuift op een gereserveerder ras af, die daar echt niet van gediend is. De baas van dit gereserveerdere ras vindt het ook niet leuk en ontspannen steeds te moeten optreden om ongelukken te voorkomen, terwijl de eigen hond netjes de anderen negeert, maar sommigen zich niet láten negeren... Sommige retrieverbaasjes gaan vervolgens volledig over de rooie, omdat hun hond "alleen maar wil spelen", anderen begrijpen de correctie die volgde en zeggen "Daar leert 'ie alleen maar van", maar hoe is het voor de corrigerende hond en diens baas de opvoeding van al die doldrieste figuren op zich te mogen nemen?

Een goede baas beseft verantwoordelijk te zijn voor het gedrag van zijn hond en begrensd deze, zoals we allemaal begrensd zijn door onze ouders. Niets zieligs aan, in tegendeel!

Gezamenlijke hobby's

Vandaag heb ik - onder toeziend oog van Indra en Viggo - de zandbak ontdaan van alle rotzooi die er in de loop van de winter in gewaaid en gegroeid is.
Toen de klus geklaard was, mocht Indra het geheel lekker omspitten. Daarna heb ik ook Merel de tuin in gelaten.

Bekijk ook het filmpje van hun zandfeestje!

 

Een bijzondere bloem voor een dito knul

3 Jaar geleden heb ik Floris moeten laten inslapen.
Florisje, zoals wij hem kenden, heette voluit Allianties Braveheart Floris. Hij was dus een echte ridder! En hij was dan ook een zelfverzekerde, dappere, onverschrokken vent.

In de hoop dat onze vrienden hem zich nog heel lang zouden herinneren heb ik hen na zijn overlijden een zakje riddersporenzaad gegeven: (over)blijvende sporen van een ridder.
Gemengd, want hij was van alle markten thuis: Hij won prijzen op gebied van G&G en jacht, was op dat gebied zeer geconcentreerd en serieus. Maar was ook een heerlijke humorist tijdens onze wandelingen en een grote hulp in huis.
Zeer voorzichtig met alles wat kwetsbaar is, maar ook zeer onstuimig enthousiast. Accepteerde iedere andere hond in ons huis, maar was absoluut altijd de leider.
Eigenlijk deed Floris alles vol overgave. Hij was geen liefhebber van “maat houden”, daarvoor had hij te veel temperament.

Ik had de hoop dat deze bloemen met dezelfde overgave zouden bloeien en dat doen ze!

Van onze vriendin Gerda, met wie we zo ontzettend vaak trainden, wandelden en vakantie vierden, kreeg ik onlangs een prachtige mok met een foto van deze royaal bloeiende riddersporen in haar tuin.
Héél bijzonder, omdat zij elk jaren riddersporen zaaide, welke in haar tuin áltijd onmiddellijk door slakken werden opgegeten, terwijl Floris' riddersporen vooralsnog steeds terug gekomen zijn zonder ook maar enigszins te lijden onder slakken.

Een bijzonder exemplaar dus, nèt als onze Floris.

Mijn zoetje

Indra is hier het zoetje in huis. Zij draagt zorg voor de lieve vrede en is dus ook de grote bemiddelaar wanneer er ruzie dreigt.

Wanneer Merel of Viggo iets uit spoken wat niet de bedoeling is, als ik één van hen eens ernstig toe spreek, maar ook bijvoorbeeld als een hond op dreigende wijze Merel benadert... Indra zet alles op alles om vrede in de roedel te bewaren en haar kleintjes (kater Viggo incluis) te beschermen.

In de opvoeding van haar kinderen leidt dat er toe dat zij doeltreffend kan sussen, nooit haar geduld verliest, maar ook adequaat optreden kan als er hommeles is.
Onlangs hebben we nogmaals erg gelachen bij de herinnering aan een moment dat haar pups in de werpkist aan het reltrappen waren. De bandieten waren samen grommend een baldadig spel aan het spelen, waarop Indra niet 1,2,3 zicht had omdat het zich in de kist afspeelde. Terwijl Indra verontrust richting de ren liep om polshoogte te nemen, gaf ze één lage blaf, waarop onmiddellijk 7 bedremmelde pupjes muisstil achter elkaar over het loopbruggetje de werpkist uit trippelden.
Van een dergelijk overwicht over de eigen spruiten, zonder notabene ooit eens flink 'op te treden', kunnen de meesten van ons slechts dromen!

In de opvoeding van Merel, die zij natuurlijk tot op de dag van vandaag voort zet, zie ik nog steeds diezelfde liefdevolle, consequente, maar enorm correct gedoseerde begeleiding. Ongetwijfeld omdat ze niet van conflicten houdt en dit is natuurlijk dé manier om die te voorkomen!

Zo Merel haar lieve karakter al niet in de genen heeft meegekregen, krijgt ze die zonder twijfel via voorbeeldgedrag. Zoals ook Indra dat niet alleen van haar ouders kreeg, maar zéker ook met de paplepel ingekregen heeft van haar kameraad Floris.
Ook hij verraadde mij onbedoeld wanneer zijn beste vriendin (Heidewachtel Thirza) ondeugend was, door bijvoorbeeld enigszins nerveus van mij naar haar te gaan staan kijken als ze op de bank was geklommen.
Hand op mijn hart dat ik nimmer één van mijn viervoeters heb 'aan gepakt', maar wellicht zijn ze juist daardoor nooit gewend aan gemopper?

Ten aanzien van Indra was Floris onuitputtelijk geduldig, lief en correct. Dat hij bij ons bleef gedurende haar hele socialisatie- en rangordefase is dan ook heel waardevol geweest. Daarmee heeft hij veel goeds doorgegeven! En hopelijk steeds van moeder op kind verder, waarbij het natuurlijk aan de nieuwe baasjes is het goede voorbeeld van Indra te volgen.

Met bewondering kijk ik naar Indra's nooit aflatende geduld, ze heeft zo nu en dan wat te verduren van die twee kleine donderstenen. Petje af voor mijn zoetje!

Pienter

Een slim hondje, een hondje wat snel leert, is zeker niet altijd praktisch. Iets snel leren doen ze immers niet alleen bedoeld, maar ook onbedoeld!

Merelmans leert heel snel, ze associëert zeer sterk, legt dus heel snel verbanden. Dat kan ik benutten, maar dat doet ze natuurlijk niet alleen wanneer het mij uit komt.

Ze kent vele details die vooraf gaan aan bijvoorbeeld samen uit gaan of samen oefenen. Ze kent uiteraard eveneens de details die vooraf gaan aan minder leuke zaken. Nu vindt Merel gelukkig het leven één groot feest, maar ik liep er wel tegen aan toen ze de oefening 'af' niet meer wenste te doen omdat ze dat woord geassocieerd had met iets vervelends... (zie basiscursus). Niet alleen dat woord had ze onthouden, maar aan haar mimiek zag ik dat ze al vóór die tijd wist dat dit commando weer aan de beurt was...

Al in het nest was ze een ster in het voelen van mijn blik en (vervolgens) observeren van mij. Ik had dus al snel een vermoeden van dat het geen optie zou zijn dit hondje te foppen.

Iets aanleren aan Merel betekent dat ik extra scherp moet zijn op de rituelen die ik haar (al dan niet bedoeld) hier bij aanleer.
Een Flatcoated-eigenschap, zij staan bekent om de sterke mate waarin ze associëren. Toch heb ik het nog niet zo hevig mee gemaakt als bij Merel.
Hoewel niet altijd praktisch, vind ik het wel erg leuk. Het is een uitdaging haar conclusies vóór te blijven. Het dwingt me tot nòg veel meer variatie, zodat haar al in een zéér vroeg stadium tijdens het aanleren duidelijk wordt welke zaken wel/niet ter zake doen binnen de te leren opdracht.

Terwijl we iets oefenen zíe ik m'n vogeltje er over peinzen, want ze heeft dezelfde duidelijke mimiek als haar mama. Geweldig om te zien hoe ze haar best doet mij te begrijpen, aan mij om het begrijpelijk te máken!

Mereltjes 1e baantje (II)

Gisteren was het dan zo ver, Merel en ik zijn naar de trainingsweek van hulphondenschool De Click geweest.

We kwamen binnen in de woonkamer van de groepsaccommodatie, waar Merel vrij mocht rond wandelen terwijl alle deelnemers haar volgens afspraak negeerden en observeerden. Merel wandelde kwispelend en zeker rond. Ze begroette alle mensen en sopte de oren van hen die op de grond zaten, maar dat duurde natuurlijk steeds niet lang, aangezien ze volkomen genegeerd werd.
Het gebrek aan respons kon de pret niet drukken, Merel vermaakte zich kostelijk in de voor haar volkomen nieuwe ruimte. Ze verkende alles wat er te verkennen viel: keek meermalen op alle tafels en de bedden, stelde vast waar lekkernijen lagen, besnuffelde de ligkleedjes van de hulphonden (die zelf even elders waren gezet), maaide een glas gloeiend hete thee van de salontafel... Kortom, Merel was enorm in haar sas.

Vervolgens werden observaties verzameld, waarbij het zaak was gedrag te noemen zonder interpretatie, om pas na het verzamelen van gedrag de betekenis er aan te plakken. Zo werd voor aanvang een helder beeld gevormd van het type hondje dat zij is:
* Merel had etenswaren opgemerkt en is dus voergericht.
* Merel herstelde onmiddellijk van de hete thee waar ze haar poot in gezet had en het theeglas wat op de plavuizen viel. Zij heeft dus een bijzonder snel herstel.
* Merel liep tijdens het verkennen van de ruimte breed uit te kwispelen. Dit gedrag in een onbekende ruimte met onbekende mensen en geur van allerlei honden wijst op een zelfverzekerd hondje.
* Merel kwispelde versneld iedere keer dat ze bij de baas buurtte en heeft dus een goede binding.
* Merel heeft alle mensen gegroet en is dus mensgericht.
* Merel heeft àlles bekeken en besnuffeld en is dus buitengewoon nieuwsgierig.

Tijd voor Merel om aan de bak te gaan. Een van de cursisten, een jonge vrouw in een rolstoel, zou Merel mbv de clicker de targetstick aan leren.

De targetstick (target betekent doel, stick is stok) is een uitschuifbare aanwijsstok met aan het uiteinde een dopje of balletje. Het is de bedoeling dat de hond belangstelling voor het dopje van de targetstick krijgt. Dat gaat heel eenvoudig. Als je het dopje voor de neus van een hond houdt, zal hij er namelijk automatisch aan snuffelen. Click dit aan en beloon hem vervolgens met iets lekkers. Als je dit een aantal malen herhaalt, leert de hond dat het aanraken van het dopje hem een beloning oplevert.
Als de aandacht voor het dopje is gewekt, kun je de targetstick iets verder van de hond weghouden en vervolgens gaan bewegen. De hond zal het dopje gaan volgen. Nu kun je met behulp van de targetstick allerlei gedrag gaan uitlokken. Door hem de targetstick achterna te laten gaan, kun je de hond bijvoorbeeld leren opzitten, een rondje om zijn as te draaien, mee te lopen, iets te pakken, ergens op te klimmen, ergens in of over te gaan.
Wanneer de hond de bedoeling begrijpt, kun je aan het gedrag dat hij laat zien een commando koppelen. Als de hond eenmaal begrijpt wat het commando betekent, kun je het commando voorafgaand aan de actie gaan geven en de targetstick weglaten.

Opdracht aan de cursist was deze avond Merel te leren het puntje van de stick aan te raken. Vervolgens zou de stick stapje voor stapje doorgegeven worden en zo steeds verder weg gaan van de cursist die haar eea zou aanleren. Moeilijkheid is dan dat de hond op zoek moet gaan naar het gedrag dat haar wat op gaat leveren, steeds verder verwijderd van degene die haar beloont én de bakjes beloningsmateriaal.
De groep cursisten en trainers zouden uiteraard aktief meedenken en tussentijds eventueel een time-out inlassen voor overleg of bijsturen. Op de momenten dat Merel liet zien pauze te kunnen gebruiken tussen verschillende sessies, zou er geëvalueerd worden om de verschillende ideeën over deze training uit te wisselen en van elkaar te leren.

Hoewel het doel van de avond natuurlijk was eea te leren over training en gedrag, was het uitgangspunt steeds Merel. Natuurlijk trainden we die avond langer dan je normaal gesproken zou doen, maar er werd zorgvuldig voor gewaakt haar te veel stress te geven of anderzins negatieve ervaringen op te laten doen. Merel zou dus bepalen hoe lang er getraind kòn worden per sessie en in totaal. Tevens zou zij het tempo bepalen en dus ook de eindbestemming van die avond.

De cursist die met Merel trainde deed dit buitengewoon lief en geduldig, dus ik zat zeer ontspannen te kijken en genoot van wat Merel me liet zien.
In een vloek en een zucht begreep m'n meisje wat de bedoeling was. Ze concentreerde zich buitengewoon goed, dacht na, probeerde, zocht contact met haar trainer om te checken of ze het goed had gedaan ("Zo was het de bedoeling?") en zocht contact met de groep als ze na een slordige uitvoering geen click kreeg en die verdient dacht te hebben ("Iemand een tip?").
Na enige tijd begreep ze zodanig exact waar ze de stick moest aanraken dat ze uit zichzelf direct na een iets slordige uitvoering, waarbij ze met haar neus iets te veel naar rechts had geprikt, haar hoofd naar links zwaaide om alsnog exact het puntje van de stick aan te raken.
Stapje voor stapje werd de stick steeds iets verder verwijderd van de cursist met wie ze die avond trainde. Tenslotte waren we er eigenlijk allemaal van overtuigt dat Merel de stick ook zou vinden als die aan de andere kant van de groepsruimte zou worden vast gehouden. We hebben het dus geprobeerd. Merel keek rond. Eerst in de buurt waar ze 'm steeds getroffen had en vervolgens wandelde ze zoekend de ruimte door. Zodra ze 'm in het vizier kreeg, drukte zij vastberaden haar neus tegen het topje en stoof huppelend na de click op haar trainster af: feest!

Opvallend was dat ze steeds op het woord "klaar" - waarna even alles werd weggezet en Merel werd genegeerd omdat zij pauze kreeg en de groep ging overleggen/evalueren - werkelijk pauzeerde. Ze ging gelijk over van geconcentreerd werken in de omgeving van de trainer, naar lekker ontspannen lopen rommelen in de gehele woonkamer.

Merel is (incl. pauzes) anderhalfuur in touw geweest en desondanks zijn we gestopt terwijl het nog prima ging en ze het waanzinnig leuk vond.
Niet alleen Merel heeft genoten. Ook alle tweevoeters hebben met volle teugen genoten van al wat Merel ons liet zien. Ze is van hàrte welkom om over een jaar hulphond te worden, ware het niet dat ik haar voor geen goud kwijt wil!

Met vlinders in mijn buik reed ik huiswaarts, wat is het toch een kanjer!

 

Uw steun is hard nodig 

Het opleiden van een team (hond en baasje) kost 22000 euro, bekijk het filmpje van 't werk van hulphond Indy eens!
Het opleiden van een kindermaatjes team kost 3000 euro. Dit project wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar.
Stichting de hond kan de was doen, wil dat dit bijzondere project voortgang vindt en dat nog veel kinderen deze verkorte opleiding met hun huishond kunnen volgen. Daarom blijft de Stichting geld inzamelen en doet een beroep op bedrijven, patienten verenigingen, fondsen en particulieren. Hulphondenschool de Click voert de praktische werkzaamheden hiervoor uit.
Wij stellen ieders bijdrage zeer op prijs en bedanken namens de kinderen die kunnen blijven zeggen, Ik kan het zelf!
 
Donaties en giften
U kunt ons werk steunen door donateur te worden.
Alle giften? ook alle kleine beetjes - leveren een directe bijdrage aan het uitvoeren van de bijzondere projecten.
Mocht u een regelmatige bijdrage willen overmaken kunt u dit doen via een automatisch incasso.
Stel ons in staat om ons werk voort te zetten!

Schenking
Voor uitgebreide informatie over schenkingen verzoeken wij u contact op te nemen met uw belastingkantoor of uw notaris.

U kunt uw bijdrage overmaken op gironummer 70006 TNV De hond kan de was doen, onder vermelding van "bijzondere projecten".
Vermeldt u alstublieft bij elektronisch betalen uw NAW-gegevens.

Demonstratie en presentatie
Wij en/of onze deelnemers verzorgen op aanvraag presentaties en demonstraties bij verenigingen, bedrijven etc.
U kunt hierbij denken aan een opening van een nieuw pand , een bedrijfsjubileum etc.
Dit is een leuke manier om een ieder bekend te maken met wat hulphonden doen, en tegelijk de stichting te steunen.

Watervrij?

Merel speelde al vanaf haar 8e week in het badje in de achtertuin, maar ik hield haar tot de 3e enting weg bij slootjes, om te voorkomen dat ze daar eventueel in zou stappen/vallen voor ze voldoende beschermd was tegen de ziekte van Weill.
Zodra ze volledig geënt was, heb ik haar ook in de omgeving van water de vrijheid gegeven. Omdat het in dit seizoen natuurlijk eigenlijk te koud is voor een puppyduik, wandelen we gewapend met een groot strandlaken.

Het gebied waar ze voor het eerst de vrijheid kreeg bij water, heet Geestmerambacht. Er zijn daar diverse strandjes, een jonge hond kan er dus veilig en geleidelijk leren zwemmen. Ook kunnen ze er zelf de kant op komen, zonder de ellebogen over te belasten.

Merel draafde met haar mama over het veld en liet de strandjes links liggen. Pas aan het eind van haar kwartiertje, vlak voor ik haar weer in haar DoggyRide zou zetten, draafde ze plotseling opgetogen naar de waterkant. Eindelijk had ze de tijd om daar eens een blik te werpen.
Inmiddels waren we echter de strandjes voorbij. Deze waterkant was hoog en steil. Ik vertrouwde er op dat ze daar niet 1,2,3 van af zou durven en zag geen aanleiding waarom ze er in zou vàllen. Vanaf het wandelpad keek ik dus ontspannen en nieuwsgierig toe, hoe Merel naar de waterkant rende en daar een blik in het water wierp.

Merel keek, constateerde diep water en liet zich er direct daarna, zonder de minste twijfel, in glijden! Met de bedrevenheid van een hond met 10 jaar zwemervaring kwam ze, zonder koppie onder te gaan, keurig in het diepe water terecht en ging een baantje trekken! Ze zwom ontspannen weg, als had ze nooit anders gedaan...
Nadat ik mijn opengevallen mond weer had gesloten, heb ik me lachend naar de waterkant gehaast en Merel geroepen. Ze draaide zich om en zwom - zichtbaar genietend van zoveel nattigheid - weer terug. De kant was zodanig hoog dat ze niet eens kon probéren of ze er zelf uit kon, maar in het volle vertrouwen dat het wel goed zou komen, wachtte ze op de oplossing.

Zodra ik Mereltje op de kant had getild, haaste ik me naar haar karretje, waar ik het strandlaken in had gelegd. Merel rende mee, maar met een ander plan. Zij had de handschoenen in het vizier, die in allerijl in het veld waren geworpen. Terwijl ik de handdoek pakte stormde mijn drijfnatte Merel met een - nu even natte - handschoen over het veld.

Op de vraag of Merel watervrij is, luidt het antwoord dus: "wel ìn -, maar niet vàn water".

Mereltjes 1e baantje

Vanmiddag trof ik bij thuiskomst een bericht op mijn antwoordapparaat: "Ludmilla, heb jij dinsdag 1 april wat te doen? En zo nee, ben je dan bereid Merel beschikbaar te stellen aan de wetenschap??"
Het was een berichtje van Jolien Schat, eigenaar van hondenschool De Bacchanten en tevens één van de mensen die aktief was voor Stichting 'De hond kan de was doen', wiens werkzaamheden overgenomen zijn door hondenschool De Click.

Nieuwsgierig geworden belde ik Jolien terug. Hondenschool De Click heeft volgende week een interne trainingsweek voor baasjes wiens hond in opleiding is.
De Click traint mensen met een lichamelijke handicap. Zij leren cursisten hoe zij hun eigen hulphond kunnen opleiden. Ivm de fysieke beperkingen zal dit hoe dan ook 100% positief moeten gebeuren.
Onderdeel van die week is altijd een avond met een pup. De groep cursisten leert dan hoe je een pup eea leren kunt mbv de clicker en ze leren goed te kijken naar het gedrag.
De vraag was dus of ik daar Mereltje voor 'beschikbaar' wil stellen.

Het werk van De Click vind ik ontzettend goed. Niet alleen de opgeleide hulphond maakt mensen zelfstandiger, maar deze hele methode maakt dat mensen ook in het voorafgaande trajact al zo min mogelijk afhankelijk zijn! Allereerst natuurlijk doordat men de hond zelf traint. Een ander verschil met de elders opgeleide hulphonden, is dat dit eigen honden zijn. Daarnaast kunnen de mensen 'gewoon' kiezen voor een ras wat hen aanspreekt. Dat je fysieke beperkingen hebt, betekent immers niet dat je automatisch bij voorkeur je leven deelt met een labrador! Natuurlijk moet de hond wel geschikt blijken te zijn voor de funktie van hulphond, zowel op gebied van gezondheid als gedrag.

Door de baasjes te trainen, kunnen zij hun hond datgene leren wat nodig is en desgewensd tzt extra dingen bijleren, wanneer de behoefte verandert. Kortom: de afhankelijkheid wordt tot een minimum beperkt.

Mereltje mag dus zeker een bijdrage leveren aan deze trainingsweek, we zijn vereerd! Natuurlijk ga ik met haar mee. Ik verwacht dat we beiden een leuke avond tegemoet gaan.

1e Paasdag

Vanochtend mochten de meiden paaseitjes zoeken. Om beurten om ze ieder rustig de kans te geven.
In de tuin troffen ze een half eitje onder een bekertje, een half eitje onder een moeilijker om te gooien bakje en een eitje in een doosje...



Mereltje was eerst aan de beurt. Klik om de filmpjes van haar paasfeestje te bekijken:
1) Merel heeft haar 1e eitje gevonden
2) Het 1e eitje eten en ondertussen haar 2e en 3e eitje vinden
3) Merel krijgt haar 2e eitje te pakken!
4) Eitje nr. 3 is een denkertje...
5) Hoe eitje nr. 3 wordt ontfutseld

De filmpjes zijn middels QuickTime Player of RealPlayer te bekijken, volg de link om deze gratis te downloaden!

Indra is dòl op eieren!

Bestwil

Indra heeft gisteren een ongelukje gehad. Tijdens een wandeling botste haar kameraad baldadig tegen haar achterkant, waarop Indra een hevige pijnkreet gaf en aansluitend deze hond van zich afsnauwde. Iets wat Indra nog nooit heeft gedaan, behalve bij opdringerige reuen.

De rest van de wandeling (ruim anderhalf uur) weigerde ze met haar vriendin te spelen en kwam zelfs steun zoeken als die aandrong.
Indra is echter bepaald geen haatdragend typetje. Ze heeft het hart op de tong: wat haar dwars zit laat ze onmiddellijk weten, waarna ze àltijd direct bereid is weer gezellig te spelen, mits hetgeen haar irriteerde gestopt is uiteraard.

Thuis gekomen vond ik Indra stilletjes en het hangende staartje wat ze liet zien, was ook niet typisch-Flatcoated... Toch maar even naar de dierenarts.

Arme Draatje heeft een zware kneuzing en moet rust houden. Lastig is dat ze absoluut niet mag spelen, omdat echt voorkomen moet worden dat er nu iemand tegen haar staart springt of zo. Dat betekent dat Mereltje een groot deel van de dag in de bench moet blijven. Zo nu en dan wisselen de meiden van plek, om Merel ook haar spel en aandacht te bieden.

Hoewel Indra duidelijk pijn heeft, vinden beiden het gescheiden leven helemaal niet leuk. Indra ligt demonstratief voor de bench naar haar dochter te kijken, Merel kijkt me met droevige oogjes vanachter haar tralies aan. Ze zijn vol onbegrip en verdriet dat ik hen het geknuffel en stoeien met elkaar ontneem, waardoor  ik me er nòg rottiger over voel.

Het zou schelen als 'k hen kon uitleggen dat het 'bestwil' is. Dat als we nu even doen wat de dokter zegt, ze des te eerder weer samen kunnen ravotten en snoezelen.
Als baasje moet je geregeld 'streng' zijn omwille van 'bestwil'. Het uitvoeren er van kan ik goed, want ik wil gewoon het àllerbeste voor mijn viervoeters, maar het vreet wél aan me...

Exercitie

Gisteren hebben Mereltje en ik onze laatste puppyles gevolgd: zitten, liggen, staan, aan de lijn lopen, door een tunneltje rennen, over een bruggetje spurten (Merel kan de dingen alleen in de hoogste versnelling), hier komen, spelen met de andere puppy's...
Na afloop rijden we altijd even langs een recreatiegebiedje waar ik dan met Indra wandel en speel. Op het grote veld naast de parkeerplaats staat een verbodsbord met daarop de afbeelding van het hoofd van een herdershond. Dat komt mooi uit, want we hebben iets te veel vervelende ervaringen met herders...

Gisteren stonden daar meer mensen met deze logica, want midden op dit sportveldje stond een auto en daarnaast 6 mensen en 5 honden. Een trainingsgroepje met instructeur, concludeerde ik. Altijd nieuwsgierig naar een training keek ik belangstellend naar hun aktiviteiten, terwijl ik op gepaste afstand voor Indra een balletje gooide.
Terwijl we om het veld wandelden hoorde ik de instructeur aanhoudend bulderen: "Linksomkeert, rechtsomkeert".  De 5 cursisten liepen naast elkaar en draaiden steeds braaf op zijn commando om.
Ik verwonderde me over de toon, het gebrek aan afwisseling in de oefening, het uitblijven van een beloning (naar baas en/of hond) en de sfeer.
Kersvers van de puppycursus terug, waar ik genoten had van blije mensen met dito puppy's die al veel meer aandacht voor hun baasje hadden dan deze 5, besloot ik eea eens van dichtbij te gaan bekijken.

Juist op dàt moment nam de instructeur de lijn van 1 van de honden over om eens een staaltje van het betere ruk- en trekwerk te laten zien. Het staartje van de hond zakte lager en lager, maar de aandacht voor de instructeur bleef volledig uit. Tenslotte stopte de man met zijn demonstratie en legde uit dat de hond niet helemaal reageerde zoals zijn bedoeling was, omdat hij afgeleid werd door 'die hond daar' (Indra, die keurig los volgend met mij mee wandelde, op gepaste afstand van de trainingsgroep).
"Waar de kennis ophoudt, begint het geweld", dacht ik.

Het bracht herinneringen boven aan het werken met Floris. Een ondeugende, eigenwijze, zelfverzekerde Flatcoated reu die súper stabiel werkte. Niet omdat hij vreesde voor de consequenties van ongehoorzaamheid, want vrees kende hij niet, maar omdat hij en ik de beste vrienden waren. Hij deed het dan ook voor geen ander.
M'n vriend had verbaasd gereageerd op de enorme stilte waarmee Floris gedirigeerd werd, toen hij dat voor het eerst zag. En tijdens een les werd me door een hulp-instructeur eens gevraagd hoe ik Floris eigenlijk had uitgestuurd. Hij merkte op dat Floris het perfect deed, maar zelf niets gehoord te hebben. Toch was mijn commando verbaal geweest...

Honden horen véle malen beter dan mensen, dus waarom dat gebulder??
Wie commando's altijd bars laat klinken, gaat er van uit dat een 'commando' gecommandeerd moet worden. Dat maakt het samenwerken, voor beiden, lang zo leuk niet als mogelijk is! Los van de sfeer en het contact vind ik het ook trainingstèchnisch onverstandig: je verliest immers de mogelijkheid met de eigen stem te corrigeren als je de hond went aan het toegebromd worden.

Maandag beginnen Merel en ik met de basiscursus. We hebben er zin in en gaan gelukkig op cursus bij een school waar we er beiden zéker lol in zullen houden!

Rangorde

Indra en Merel zijn het er (nog) helemaal over eens: Merel is nog maar een puppy en Indra haar grote voorbeeld. Ook tav mij is Merel er van overtuigt dat ik haar leid en bescherm, desondanks hebben we een paar rangorde bevestigende gewoonten:
- Ik ga als 1e door de deur naar buiten;
- Ik eet voor zij eet en Indra krijgt haar portie voor Mereltje krijgt;
- Merel en Indra komen mij groeten, niet andersom, want de lager geplaatsten gaan naar de hogere. En Indraatje wordt ook dan 'voor getrokken' (krijgt de eerste knuffel).
- Het leukste speeltje is van mij (en blijft daardoor ook heel bijzonder). Ze mag het dus na 't samen spelen niet houden;
- Ik win het laatste trekspelletje, want ik ben de sterkste (maar winnen lukt vaak beter door vast te houden zonder nog langer te trekken, zo doet een dominante hond dat namelijk ook!);
- Ik bepaal de richting waarin we lopen en deze is dus nóóit de kant op waarheen Merel trekt;
- Wanneer we los lopen moet Mereltje op mij letten en niet anders om. Let ze niet op, dan ben ik plotseling "kwijt" (achter een boom) of al een heel eind verder op.

Honden onderling maken eveneens gebruik van dergelijke subtiele rangorde bevestigende regels en ze worden dan ook heel goed begrepen. Het is eigenlijk een heel kleine moeite, want wordt gemakkelijk een gewoonte. Mbv dergelijke regels voorkom je problemen en blijf je de baas zonder bazig te doén.

Een andere bekende, is de hond verbieden op de bank te komen.
Mijn honden mogen slechts bij zeer hoge uitzondering en alleen op uitnodiging op de bank. Zelf vind ik het namelijk gemakkelijk dat ze vanzelfsprekend op de vloer blijven, wanneer we op visite of vakantie zijn, maar ook als ze vies zijn. Maar dat een hond niet op jouw plek mag liggen ivm de rangorde, dat is een misvatting.
De hoogst geplaatste hond accepteert bèst dat een ander eens op zijn plekje gaat liggen, maar laat zo nu en dan weten dat dit een gùnst is! Als de dag van gisteren herinner ik me hoe Floris dat deed tav onze logeerreuen:
Hoewel ieder baasje de eigen mand of het eigen kussen mee gaf, lag de logee natuurlijk bij voorkeur op een kleed, kussen of in de mand van Floris. Floris vond dit prima, hij had genoeg slaapplaatsen en deelde zijn plekjes zonder morren. Echter, zo nu en dan liep hij op de logee af, ging er voor staan, borst vooruit en duidelijk wachtend...
De logee lag plots minder comfortabel en besloot al rap de plek maar te verlaten. Vervolgens nam Floris er op plaats, zat er een minuutje en vertrok weer. Het was slechts om even te laten weten: "Dit is van mij, als ik wíl, lig ik hier. Zolang we het daar over eens zijn, mag je er best even dutten".

Wie zijn hond op de bank wil laten, zou dus eigenlijk zo nu en dan - net als Floris - de hond er af moeten sturen, om er zelf even demonstratief op te gaan liggen...

Ramp-tourisme

In een poging de wereld om haar heen te leren kennen, als ook haar eigen mogelijkheden en beperkingen, onderneemt Merel werkelijk van alles!
Ze graaft en wroet onder het hondenkussen, ze bouwt hutten onder het vetbed in de bench, ze wurmt zichzelf in een kistje onder het bed, ze doet verwoede pogingen op bed, bank en tafel te klauteren, spiegelt zich in de ovendeur, sleurt ieder kledingstuk en tas die ze aantreft mee, zodat ik nu noodgedwongen mijn jas en sjaal netjes aan de kapstok hang in plaats van gemakshalve even over een stoel. Ook ons bezoek haalt de tas al rap van de grond en bank... Hondenriem, speeltjes en schoenen uit de gang verhuizen razendsnel van de deurmat naar het hondenkussen als ik héél even de gangdeur open laat staan...

Indra krijgt er geen genoeg van te volgen wat Merel allemaal uitspookt. Ze heeft er zichtbaar veel schik in. Zelf neemt ze heel braaf niets vast wat daar niet voor bedoeld is, maar wèl vlijt ze zich steeds pal tegenover de bandiet en bekijkt kwispelend diens 'onderzoek'. Ze is dus een echte ramp-tourist.

Inmiddels is het drie weken geleden dat Indra is gedekt.
Vanaf de eerste dag na de laatste dekking heeft Indra honger als een beer. Volgens de boekjes een onmogelijk snelle reactie. Het betekent uiteraard ook niet persé dat de dekking succesvol was, dat zal de echo ons over een poosje vertellen. Maar dat er hongerhormoontjes door haar lijf gieren, dàt is wel zeker!

Nooit eerder heeft zij zo'n honger gehad. Indra is een kieskeurige en gematigde eter. Eten is voor haar bijzaak, een 'noodzakelijk kwaad'.
Als pupje zat ze geduldig achter haar eetbakje te wachten op mijn "Toe maar!", waarop ze mocht beginnen. Maar in plaats van op haar hapje aan te vallen, sprong ze stee-vast met een sierlijk boogje óver haar bakje om verder te kunnen gaan spelen met haar knuffelbeesten... Tenslotte gaf ik haar daarom haar maaltijd in de bench, waar ze minder lol kon trappen.
Wanneer ik haar tijdens training als beloning iets lekkers aanbood, keek ze me verstoord aan. Haar mimiek sprak boekdelen: ze vond het een buitengewoon ongepast voorstel, eten tijdens het werk. Ze wendde vervolgens haar hoofd af van de uitgestoken hand en weigerde pertinent het heerlijks aan te nemen. Indra gaat ter beloning veel liever nògmaals iets apporteren, mijn baas zou blij zijn met zo'n werknemer!
Ontbijten kan door haar slechts in overweging genomen worden ná voldoende knuffels, welke ze de hele nacht heeft moeten ontberen. Wanneer ik daar onvoldoende tijd voor vrij maak slaat ze haar ontbijt over.
En hebben we eens een minder aktieve dag, dan vindt Indra dat ze ook minder voedsel nodig heeft en eet een hapje minder. Eten omdàt er nog in haar bakje zit is haar vreemd, ze luistert heel goed naar haar lijfje.

Deze Indra van 3 weken geleden is spoorloos.

Het begon 3 weken geleden met het verorberen van een lamsoor, een kluifje waar ze normaal gesproken eerst 2 weken mee rondsjouwt. Vanaf de eerste dag na de laatste dekking eet ze er alle dagen eentje. Maar dat is niet genoeg.
Indra heeft een broodkorst gepikt en omdat ze nooit eerder enige aandrang hiertoe had, besefte ze niet eens dat dit niet mocht.
Ze heeft een hap genomen uit de voerbak van Viggo. Zijn eten staat namelijk gedurende de hele dag onbewaakt op de vloer in de woonkamer, omdat Indra er toch niet aan komt...
Mijn meisje staat aan het eind van de middag te dralen bij haar lege eetbak, in afwachting van haar avondeten.
Wanneer ik wat te eten voor mezelf pak hipt ze opgetogen naast me en bedelt zich een slag in de rondte.
Ze heeft een hele avond onophoudelijk geploeterd om een weggerold kattenbrokje onder de kast vandaan te peuteren, welke daar normaal gesproken gelegen zou hebben tot de stofzuiger 'm tegen kwam.
En tijdens onze dagelijkse boswandelingen lijkt ze te wandelen in luilekkerland. Bosgrond, paardenpoep, mos, gras, boomwortels, takjes... Alles blijkt eetbaar. En dat komt heel goed uit als je een niet te stillen honger hebt!

Hoe lang zou het duren voor ze een hele mooie vlinder wordt??
 

Eergisteren is Indra voor het eerst in haar leven gedekt. Niet alleen voor haar een bijzondere gebeurtenis, maar zeker ook voor mij!

Het was erg leuk te zien dat Indra direct als een blok voor Kane viel en zich met plezier liet verleiden.
De eigenaar van de dekreu is een zeer ervaren fokker, die eea werkelijk fantastisch heeft begeleid. Mede hierdoor kwamen Indra en Kane al vlot zelf tot een 1e dekking.

De volgende dagen gingen we op herhaling. Ditmaal wist Indra duidelijk wat we kwamen doen en sleurde me opgetogen naar haar minnaar. Daar begon ze met waanzinnig veel pret een spel van uitdagen en plagen, zoals ik dat wel van haar ken uit wandelgebieden tov hitsige knapen. Er was één belangrijk verschil: ditmaal eindigde het niet in een snauw, maar in een uitstekende dekking!

Hopelijk leidt deze leuke & mooie ervaring in dito puppy's!

We zouden namelijk op een puber-Golden passen. De puber besloot direct maar even duidelijk te maken dat ze welliswaar te gast was, maar desalniettemin toch eigenaar van alle speeltjes en mandjes. Ze verzamelde onmiddellijk al wat van waarde was in Draatjes mandje en gromde Indra er bij weg.
Nu zou je het bij mij toch echt niet in je hoofd moeten halen, hier op bezoek te komen, languit op míjn bank te gaan liggen met alle eigendommen waar ik waarde aan hecht en boos te melden dat ik uit de buurt moet blijven, omdat het nu van jou is... In het meest gunstige geval bel ik een psychiater en ambulance.
Indra echter, besloot het te negeren (misschien heeft ze mijn boeken van Gaus gelezen?) en dat werkte uitstekend!

Daar lag onze oppas-puber, mopperend in Draatjes mandje, in bezit van al wat er hier te bezitten viel, maar niemand die het wilde hebben... Vlak buiten het mandje lag haar grote zwarte vriendin, languit op het kleed, ontwapenend draaiend op haar rug. Ze nodigde haar uit om te komen spelen, gewoon samen, zonder spullen. Ze nodigde haar indirect uit tot ander gedrag.
En och, zo'n puber, ze zitten zichzelf soms zo in de weg. Tuurlijk wilde ook zij eigenlijk gewoon een gezellige dag! Ze is notabene hartstikke gek op Indra. Dus alle hebbedingen werden achter gelaten en het begin van een gewèldige dag samen was geboren.

Hoe ontzettend trots ik ook ben op de prestaties die Indra in de trainingen laat zien, nog veel trotser en gelukkiger ben ik met haar gouden hartje!


Van rechts naar links: Indra, Viggo en onze lieve oppas-puber
 

Wanneer men het heeft over werkkwaliteiten bij retrievers, valt nogal eens de kreet 'will to please'. Persoonlijk had ik altijd wat moeite met deze uitdrukking en maakte er "will to please himself" van. Want niemand - ook geen hond - doet iets puur en alleen om de ander te plezieren. We scheppen er op z'n minst zèlf een groot genoegen in de ander blij te maken. En iedere werknemer weet dat er verschillende voordelen kleven aan een blij gestemde baas!

Toen twee en een half jaar geleden Indraatje in mijn leven kwam begreep ik voor het eerst echt wat met 'will to please' bedoeld wordt en waarom dit zo gewaardeerd wordt: wanneer niet zichtbaar is dat een hond werkt of gehoorzaamt om er iets mee te verdienen, zoals een stuk worst, dan bekruipt je het bijzondere gevoel dat de hond het allemaal alléén maar doet om jou te plezieren.
Maar ook een hond die - als Indra - intens geniet van een glimlach, een aai of een vriendelijk woord en voor wie dàt voldoende motivatie is om graag haar best te doen en braaf te zijn, is uiteindelijk natuurlijk bezig zichzèlf te plezieren. Ze pleziert zichzelf met het genoegen wat zíj beleeft aan samenwerken en met een opgewekte, tevreden baas.

Heeft ze veel 'will to please'? In ieder geval is ze behaag-graag!
 

Vandaag ben ik jarig en werd verrast met geweldige kado's: 3 spelen van Nina Ottosson!
Nina Ottosson hondenspelen zijn gebaseerd op het systeem van beloning. In deze houten spelen kun je lekkernijen verstoppen welke je hond zal willen vinden. Aan de hond om op te lossen waar het exact is en hoe hij er bij kan komen. Uiteraard kun je hem wel helpen en aanmoedigen bij deze ontdekkingsreis!
Is hij er bedreven in geworden, dan kan de moeilijkheidsgraad worden opgevoerd.
Het is dus denksport voor honden.

Links zie je de Dog Tornado. De Dog Tornado heeft vier lagen met drie draaiende schijven waar lekkernijen tussen kunnen worden verstopt. De hond moet nu de schijven draaien om de verborgen verassing te vinden.

Op de foto rechts zie je de Dog Smart. Dit spel lijkt wat op het zogenaamde 'balletje-balletje' wat wel eens op straat wordt gespeeld. Bij dit spel moet de hond lekkernijen onder de verzonken, holle, kokertjes opsporen. Hij moet ze met z'n bek optillen om bij de traktatie te komen.

Op de onderste foto zie je de Dog Brick. Je kunt een paar lekkernijen verstoppen in de uitsparingen onder de schuifjes. De moeilijkheidsgraad kan verder worden vergroot door sommige schuifjes vast te zetten met de kokertjes van de Dog Smart.

Uiteraard hebben we ze vanmiddag onmiddellijk alle drie uitgeprobeerd. We hebben er in het bijzijn van Indra enkele snacks in verstopt op niet al te moeilijke plekken. Ze heeft vervolgens met veel enthousiasme gezocht en had hier zichtbaar plezier in. Opgewonden kwam ze knuffelen na ieder behaald succes.
Het was erg leuk haar te zien ontdekken hoe ze bij eea kon komen. Schuifjes openen en schijven draaien blijkt niet alleen met een poot en de neus te kunnen... Als een ware Flatcoated,  bekend om hun vele kusjes, kan Indra eea ook open líkken!
Toen alle snacks gevonden en opgesmuld waren, werd de puzzel voor alle zekerheid nogmaals grondig met de neus geinspecteerd, maar er was werkelijk nergens meer een vergeten snack verstopt...
Hier gaan we nog heel vaak plezier aan beleven samen!
 

Na een paar regenachtige weken begon het vandaag weer te zomeren. 't Was 21 graden, Indra vond dat warm. Tijdens een wandeling in het bos legde ze haar bal in een flinke regenplas. Ze stond er even peinzend naar te kijken en vleide zich vervolgens midden in de troebele regenplas op het bospad. Van haar hele gezicht was het genoegen af te lezen: koelte!
Tja, plots had ze bedacht dat wat zowel werkt in zwemwater als in haar badje in de tuin, mogelijk ook op zal gaan voor een regenplas. Toen ze dit voorzichtig geprobeerd had en haar gedachten juist bleken, liet ze zich languit op haar zij glijden en veegde met veel genot haar hoofd door het bruine water. Met haar voorpoten maakte ze maaiende bewegingen, alsof ze golfjes wilde maken. Ze genoot zichtbaar.
Alsof ze me zo niet voldoende had laten zien dat ze ook zèlf eea kan veralgemeniseren, stapte ze even later doelbewust op een andere regenplas af, waar zich het hele ritueel herhaalde.

Ik besloot haar fokker binnenkort eens te vragen of op dergelijke afwijkingen garantie zit.
 

Viggo adoreert Indra en dus wil hij doen wat zij doet, hebben wat zij heeft. Wanneer Indra in een stuk karton bijt, dan kijkt hij daar vol interesse naar en doet het ook eens. Ook drinkt hij bij voorkeur mèt Indra uit háár drinkbak. Die bak hangt in een standaard en is dus slechts bereikbaar als hij in een kast stapt, zijn voorpoten op de rand van de bak zet en ver voorover hangt. Dat mag de pret niet drukken. Als ik niet uitkijk klimt hij tijdens Indra's maaltijd in haar  voerbak, in diezelfde standaard, waarop Indra een stapje achteruit doet en wacht of haar vriend nog wat overlaat...

 een speelgoedmuisje onder Indra's oksel
Viggo vecht met de teddybeer van Indra en weet deze - groter dan hijzelf - zelfs te versjouwen! Indra pakt op haar beurt graag het speelgoedmuisje van Viggo. Het muisje tussen haar voortandjes aan het staartje vasthoudend, zwaait ze er mee voor Viggootjes hoofd. Het uitdagende spel "Ik heb een speeltje, kom je het met me delen?" wat ze zo graag met honden speelt, heeft ze Viggo zo ook geleerd.
Wanneer Viggo zelfstandig met zijn muisje speelt, door deze met behulp van tikjes over de vloer van de kamer te sjoelen, sluit Indra vaak aan. Dan geeft ze met haar neus het kleine muisje ook een zetje, waarna ze nadrukkelijk Viggo weer een kans geeft er een tikje tegen te geven. Om en om duwen ze zo het muisje voort...

Naast deze zoete spelletjes gaat het er regelmatig ook zeer ruig aan toe tussen die twee. Inmiddels weet ik dat het er beduidend gevaarlijker uit ziet dan het werkelijk is. Viggo bespringt Indra's hoofd, met name als ze ligt. Met grote scheve sprongen en veel bravour duikt hij er bovenop en klampt zich met 4 pootjes om haar neus vast. Dan begint een vervaarlijk uitziend spel, waarbij hij haar hoofd met zijn voorpootjes stevig vast houdt, met zijn achterpootjes trappelt en onderwijl her en der bijt. Een spel zoals katten dat samen spelen. Dat blijkt hij gelukkig keurig te doseren. Zijn naar achteren getrokken oren maken een woeste indruk en zijn (geknipte) 'wapens' zo vlak bij haar ogen heb ik moeten leren vertrouwen. Na veelvuldig te hebben gevoeld hoe woest hij werkelijk met haar om gaat kan ik niet anders dan concluderen dat hij een uitstekend acteur is.
Indra vindt het een geweldig spel en als puntje bij paaltje komt kan ze zich gemakkelijk uit zijn houtgreep ontworstelen door zich terug op haar buik te draaien en eventueel op te staan. Ook een zwaai met een voorpoot is afdoende om hem een zwieper te geven.

Samen spelen, samen slapen, samen eten. Alles is leuk, als het maar samen is. En ook daar zijn ze het samen over eens.
 

Viggo

Omdat we heel erg genieten van onze deeltijd-poezen hebben we vandaag een katje gekocht. Viggo heet hij (uitspraak: Viegoo). Viggo is geboren op 19 april en dus 7 weken oud.

Indra speelt dolgraag, ook met katten. Ik zocht dus een katje wat daar lol in zou hebben. De keuze is dan ook op hem gevallen vanwege de opvallend onverschrokken en zelfverzekerde indruk die hij maakte. Ook een echte ridder dus!
Daarnaast heb ik de hoop dat een ontspannen kat ook een goede bijdrage leveren kan aan de socialisatie van de pups tzt.

Viggo heeft nog geen uur na binnenkomst - een uur na zijn 1e ontmoeting met het fenomeen 'hond' -  vriendschap met Indra gesloten. Ze genieten sindsdien beiden enorm van het gezamelijke spel en elkaars gezelschap. We zijn heel blij met hem!

 
Klik voor meer kiekjes van dit komisch duo
 

Vandaag zijn we naar de clubmatch geweest. De clubmatch is de jaarlijke hondenshow die de rasvereniging organiseert voor het ras. Het is buiten op een veld. Er zijn allerlei kraampjes met leuke speeltjes, trainingsmateriaal en lekkernijen voor de honden.
De jachtcommissie van de FRC organiseert altijd een leuk proefje op allerlei niveau's, waar je in ongedwongen sfeer kunt kennis maken met jachttraining, maar ook even een leuk proefje kunt doen als je hond al gevorderd is.
En met honderden deelnemende Flatcoateds en daarnaast vele 'slechts' bezoekende bij elkaar, is het een enorm feest! Op een enkeling na zijn ze allemaal goed gemutst, in voor een geintje en hebben de wens alle anderen even te kussen...
De mate waarin ze in staat zijn lol te maken en een ander plezier te gunnen is bewonderenswaardig. Als een ander bijvoorbeeld een speeltje of wat lekkers heeft, wordt er verheugd naar gekwispeld. Het wordt de ander zeker niet misgund, maar ze zouden er zelf dol graag óók van genieten. Bij het jachtproefje was steeds één hond tegelijk aan de beurt, terwijl in de wachtkamer ongeveer 15 honden verheugd de aktiviteiten van de werkende hond zaten te volgen.
Bewonderenswaardig zei ik, maar geen wonder, gelet op het doel waarvoor de Flatcoated gefokt is en de omstandigheden waarbinnen hij als jachthond zou moeten kunnen funktioneren.

Ons ras geeft een goed voorbeeld: samen hobby's, interesses en het plezier delen en elkaar het succes gunnen, vrij van vals gedrag.
Tav omgang met hen die dat niet lukt, is opnieuw de Flatcoated een goede raadgever: negeren, er uit de buurt blijven en elders, met beter gestemden, een feestje bouwen.
 

Da's hoe een Wetcoated Retriever koninginnedag viert...
 

Zeehond!

We wandelen bijna dagelijks op het strand en toch staat Indra ieder keer weer verheugd uit het autoraampje te kijken als we Egmond in rijden. Iedere keer weer doet ze alsof ze hier lange tijd niet geweest is en stormt bij aankomst een aantal keren kei-hard het strand af richting zee, en terug.
Nu is het zonnig en warm. Plots liggen er op 'ons' strand allemaal mensen, met blote buiken, anderen doen balspelen samen of bouwen een zandkasteel. Indra vindt het verbazingwekkend. Ze stapt er brandend van nieuwsgierigheid tussendoor. Soms moet ik even "Indra?" zeggen om haar er van te laten weerhouden haar neus in andermans zaken te steken, tassen wel te verstaan.
Eenmaal dicht bij zee, de ergste drukte achter ons gelaten, heeft ze nog maar 1 ding in haar gedachten: "spelen!!" Ze rent verheugd door het water, zwemt wat en verzint allerhande brave dingen om een bal mee te verdienen.

Als je een Flatcoated door de branding ziet rennen die her en der plots iets vreselijks braafs doet, dan heb je waarschijnlijk Indra gezien. Ze stort zich neer als gaf ik het commando 'af' of gaat bijvoorbeeld plotseling, vanuit draf, ergens kaarsrecht zitten (nog nét niet saluerend), terwijl het driftig kwispelende staartje dat beurtelings links en rechts naast haar zichtbaar is, verraad dat ze zich zit te verheugen.
Vreselijk mooi volgen, wederom uit eigen beweging, is er ook zo eentje. Het ziet er allemaal enorm braaf uit, maar het is natuurlijk gewoon bedelen, hoewel in een vorm waar ik veel plezier aan beleef.

't Is door de gedrevenheid waarmee ze bezig is met het verdienen van een bal, dat ze helemaal niet heeft opgemerkt dat we vandaag opgelopen hebben met een zeehond. Werkelijk waar, van de strandopgang Egmond tot aan Castricum zwom naast ons, vlakbij, een zeehond!