laatste nieuws/belevenissen

We hoeven er niet van te leven he!

Met Floris, Indra, Merel en Maartje heb ik bij diverse hondenscholen en instructeurs jachttraining gevolgd. Met Maartje ben ik op zeker moment terecht gekomen bij Guus van Maarseveen en daar ben ik met Daantje en Jip ook met veel plezier gaan trainen. Daantje heeft nog een blauwe maandag elders de eerste 'jacht stappen' gezet, maar die liet daar lang niet de passie zien die ik van haar kende uit onze eigen traininkjes. Daarop ben ik ook met haar naar Guus gereden. Vanaf de eerste blik op de eerste opdracht daar was ze één en al 'Daantje': ze had het stomweg erg saai gevonden bij de andere instructeur. De uitdagingen die Guus' meervoudige opdrachten bieden, het werken op linie.. Ze hield scherp in de gaten wat er zo al gebeurde, zodat ze als ze straks aan de beurt was wist wat haar te doen stond. En Jip weet dan ook niet beter dan dat jachttraining zo leuk is, zij is gewoon gestart bij Guus en daar hoop ik tot op haar oude dag te blijven trainen. Het is altijd wel een uurtje rijden, maar voor een leuke uitdagende training van 2 uur, met fijne mensen, binnen een goede sfeer, heb ik graag een ritje over.
Desondanks was mijn interesse gewekt door een andere jachthondenschool waarvan ik al enkele jaren leuke stukjes lees. Jip is inmiddels een jaar en afgaande op de website leken beide trainingen elkaar niet te bijten. Ik besloot te informeren naar de mogelijkheid daar eveneens een jachttraining te volgen. Ik heb momenteel geen vast trainingsmaatje en een tweede trainingsgroep zou dus best fijn zijn. We waren van harte welkom en gisteren hadden we een eerste les.

De les begon met een zogenaamde 'memorie', die vanaf het wandelpad in de struikjes geworpen werd door de instructeur. Een memorie is een apport wat de honden zien vallen en op een later moment, veelal vanaf een ander plek, mogen ophalen middels een dirigeer opdracht. De instructeur checkte kort of we daar ervaring mee hadden en toen dat het geval bleek liepen we met de hele groep een pittig stuk verder om verderop het pad te verlaten en het duingebied in te lopen. Ik moest moeite doen te begrijpen waar de memorie zich nu bevond en vroeg me af of Jip dat wel allemaal goed had opgeslagen, onder invloed van zo veel nieuwe indrukken aan honden en omgeving, inclusief de flinke afstand.
De eerste opdracht was een dubbel apport, waarbij het ene apport een dirigeer opdracht was, dwars door het duinlandschap naar de memorie en het andere apport een markeer was die over een duintje viel. Een markeer apport is een apport wat de hond ziet vallen en waarvan hij de valplaats juist dient in te schatten en onthouden. De markeer werd geworpen vóór de hond mocht beginnen, maar mocht pas als tweede gehaald worden.
Guus heeft de gewoonte om voor een jonge hond in een nieuw seizoen te starten met een minder opwindend eerste apport, omdat een nieuwe groep, na een zomerstop, lastig genoeg is. Dus eerst even 'de kop er af', dat hebben veel honden nodig. Ik was dan ook verrast door deze eerste opdracht, als aanvang, maar we zouden wel zien hoe het zou gaan. Toen bleek dat Jip - met stip de jongste uit de groep, bovendien in een voor haar geheel nieuwe groep op volkomen nieuw terrein - pas als 4e aan de beurt was, vond ik dat de lat wel érg hoog gelegd werd. Ook viel het me op dat de instructeur zonder enig overleg bepaalde wie er aan de beurt was, zodat er geen kans was hierin het belang van je eigen hond te behartigen. Gedrag waar Guus ons juist op traint, zodat je hond de ervaringen op kan doen die hij nodig heeft.
Onze nieuwe instructeur was het kennelijk nog niet uitdagend genoeg, want toen ik voornemens bleek Jip aangelijnd te willen laten volgen naar de inzetplek, zei ze "Als je jezelf wilt uitdagen, dan doe je het los..". Stom genoeg trok ik het me aan om weg gezet te worden als iemand die zichzelf niet wil uitdagen als ik zou kiezen voor een voor Jip voldoende uitdagende eerste opdracht: ik deed de lijn er af. Ondanks dat ik zorgde dat ik eerst even rustig werd, mijn stemgebruik laag was en ik het commando 'volg' gaf vóór ik weg stapte - stuk voor stuk zaken die Jip helpen zich te beheersen - schoot ze als een pijl uit een boog weg richting de memorie zodra ik mijn linker been naar voren bewoog. Het was onmiddellijk volkomen duidelijk dat ze onhoudbaar was. Niet alleen door het feit dat ze ondanks alles was weg gestoven, maar ook door de enorme snelheid waarmee. De instructeur beet me toe dat ik moest fluiten. Ik floot, maar was natuurlijk kansloos (en dan kun je m.i. beter niet fluiten, want een genegeerd commando waarna succesvol een apport wordt bereikt is geen wenselijke ervaring). Ik vond dit een duidelijk gevalletje waarin je jezelf niet boos moet maken. De hele opdracht was van begin tot eind irreëel als eerste opdracht, in een nieuwe groep en dito omgeving, na het aanschouwen er van bij diverse andere honden, voor een werklustige Flatcoated van 1 jaar. Tot mijn verbazing kreeg ik bits te horen dat ik Jip had moeten aanlijnen n.a.v. de wijze waarop ze voor vertrek gespitst was op het gebied waarin e.e.a. stond te gebeuren. Precies om die reden had ik haar aangelijnd willen houden, maar toen was dat een teken van mezelf niet willen uitdagen!

We moesten even aan de kant wachten, om later te herkansen. Een herkansing is voor een hond geen herkansing als je daar vele beurten overheen laat gaan. Zo'n wachttijd is soms nog zinvol om als voorjager (de geleider) goed te kunnen denken over wat er mis ging en een ander plan te kunnen maken, maar ook daar was geen wachttijd voor nodig, want het was me volkomen duidelijk wat er mis gegaan was. Dus stonden we behoorlijk zinloos te wachten tot ook de laatste honden geweest waren om toen uitgenodigd te worden om alsnog de opdracht te doen. "Wil je de memorie alsnog doen?" vroeg de instructeur. Ik zag daar geen moeilijkheid in: [a] Jip had er blijk van gegeven 'm eerder feilloos te hebben onthouden [b] had ze die lijn vervolgens al succesvol gelopen, dus dat had ze écht wel onthouden! en [c] ze had tijdens het wachten alle andere honden daar met een dummy vandaan zien komen.
We kregen de opdracht aangelijnd naar de inzetplek te volgen. Inlopen (waarmee je de aandacht van de hond op jezelf richt) was er op deze training niet bij, want je moest wachten tot je de beurt kreeg toegewezen, waardoor je je niet kon voorbereiden. Je mocht tevens geen gebruik maken van beloningsmateriaal om de aandacht te pakken/houden. De opvatting dat ik hiervan op deze leeftijd geen gebruik meer zou moeten maken is m.i. nogal kort door de bocht: we hebben door alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is na de basis cursus (10 lessen in 4 weken gedurende de puppytijd) geen gehoorzaamheidstraining meer gevolgd en om diezelfde reden is er buiten de wekelijkse groeps jachttraining nauwelijks getraind. Dat betekent dat er op sommige zaken nog onvoldoende geoefend is om te kunnen stellen dat ze dit inmiddels zou moeten kunnen. Het is immers niet de leeftijd die leidt tot het beheersen van een bepaalde vaardigheid, dat vergt training! Zwemmen leer je niet door in het diepe gesmeten te worden.
Dat onze visie op het aanleren van volgen verschilt bleek ook terwijl ik keek hoe ze daar andere cursisten bij begeleidde. Ik kreeg er een zeer onbehagelijk gevoel bij, stond al moed te verzamelen om er wat van te zeggen als ze dit ook bij ons zou gaan doen. De instructeur ging tijdens het volgen (waarbij de hond links naast zijn baas moet lopen, met zijn kop ter hoogte van de knie van de baas) links van de hond lopen, zodat de hond gesandwiched werd tussen baas en instructeur. Op die manier kon de hond alleen maar strak tegen z'n baas aan lopen. Deze methode is prima te gebruiken langs een muur of andere wand, om een hond te leren dichter naast de baas te lopen, maar voelt natuurlijk héél anders als je tussen 2 personen wordt ingeklemd. Ik vond het dan ook niet verwonderlijk dat de gesandwichte honden wat vooruit gingen lopen, mogelijk om sneller op de inzetplek te zijn, maar ook zéér denkbaar om zich van de letterlijk beklemmende situatie te ontdoen. Zodra de hond iets te ver naar voren dreigde te gaan lopen gaf de instructeur de hond een tik op de billen. Ik ben niet tegen het gebruik van aanrakingen om terug in contact te komen, maar ik zou die aanraking graag zélf inzetten zodat ik de controle heb over of, wanneer en hoe. Dat deze hele gang van zaken de honden nerveus maakte en imponeerde was niet zo maar mijn softe veronderstelling, maar bevestigden verschillende honden ook door na zo'n tikje keurig op kniehoogte links van de instructeur te gaan lopen: netjes volgen... Ik vond het zéér invoelbaar, de keuze om super braaf te doen tegen de instructeur en de baas ondergeschikt te verklaren aan haar. Buiten dat dit helemaal niet de bedoeling is natuurlijk, een hond die z'n eigen baas verlaat om de instructeur te pleasen, toonde het tevens dat de honden kennelijk helemaal niet begrepen waar al die druk dan wél om ging, want dat ze bereid waren om ultra braaf te doen lieten ze immers wel zien!
Maar ook zelf was ik gevoelig voor haar wijze van begeleiden, want ook ik probeerde enorm te voldoen aan alle regels en merkte dat ik daar nerveus van werd, terwijl training voor mij normaal gesproken een feestje is! Ik was zo bezig met wat ik niet mocht en wel moest, dat het me afleidde van waar ik mee bezig wilde zijn: de begeleiding van Jip. Opnieuw poogde ik dus om me iets te ontspannen, maar dat lukte niet 1,2,3. Ik deed de lijn van Jip af en verderop wierp de helper een dummy over een duintje. Jip keek gretig. Ik gaf haar met lage stem de opdracht te volgen, om zo samen 2 stappen richting de memorie te lopen, om haar daarmee duidelijk te maken dat ze die eerst moest halen. Jip deed als gevraagd, ze liep mee, maar met haar aandacht op de markeer links van ons. Ik gebruikte mijn hand als target om haar in de juiste positie naast me te laten zitten, maar haar gedachten waren vanuit die positie nog op de markeer.
Van Guus leerde ik dat het voor Jip uitstekend werkt om in zo'n situatie even de tijd te nemen: ik neem de positie aan waarin ik wijs welke kant ze op commando op moet gaan en doe verder niets. Jip blijft dan nog even bezig met "Ik zag links iets vallen!!" maar als ik niets doe, gewoon rustig wacht, gaat ze vanzelf denken "Kennelijk gaan we wat anders doen..?" En dat is het moment waarop ze het gemarkeerde kan los laten en in staat is om te schakelen naar de door mij aangewezen plek, zelfs een verloren apport of blinde lijn. Maar voorwaarde is dat ik haar even de ruimte geef om rustig te worden in haar kop, zodat ze na kan denken over de situatie ("wordt er misschien iets anders bedoeld..?") Dat gaat echt geen jaren lang zo nodig zijn, maar ze begint pas net!
Guus geeft voorjagers de ruimte om hun hond naar eigen inzicht voor te jagen. Sterker nog, hij wil zien wat je doet, hoe je reageert/begeleid en op lost. En als het niet verliep zoals gehoopt wordt dat nabesproken: waarom heb je dat zo gedaan? waarom deed je hond zoals ze deed? wat had je anders/beter kunnen doen? Sommige mensen krijgen graag vooraf voorgekauwd hoe & wat te doen. Persoonlijk vind ik het heel fijn dat je niet terwijl je geconcentreerd bezig bent onderbroken wordt door commentaar. Dat belet je namelijk - als je goed luisteren wilt - je hond te begeleiden. Het is voor de hond bijzonder onduidelijk als de voorjager ineens in gespek gaat midden in een opdracht, maar ook mijzelf haalt het uit m'n concentratie. Ik was nog bezig met Jips focus op de memorie te krijgen toen de instructeur me opdroeg om haar te sturen. En het niets 'doen' behalve heel rustig die richting te blijven aan geven, mijzelf daar op te focussen met in mijn ooghoeken Jip, is enorm geconcentreerd werk, want ik poog immers op zo'n moment rust & concentratie over te dragen. Op het moment dat Jip haar focus kan verplaatsen in de aangegeven richting kijkt ze niet zo maar even een split second vooruit, maar komt er bij dat kijken een bepaalde spanning in haar lijfje. De "Ah, dáár!" gedachte is dan duidelijk zichtbaar. Zo ver was ze absoluut nog niet. Dus geheel tegen mijn zin, maar ik kan niet voorjagen en in gesprek zijn tegelijkertijd, gaf ik Jip de opdracht tot 'vooruit'.
Jip sloeg daarop linksaf richting markeer. Ik stopte haar met mijn stem, ze kwam terug en ging konijnenkeutels eten. Ik baalde: overspronggedrag. Dit was niet nodig geweest. Ik baalde er van dat Jippie niet begreep wat ze moest doordat ik de stappen niet doorlopen had zoals ik geleerd heb dat voor haar werkt. De instructeur foeterde ondertussen tegen me dat ik Jip aan de voet moest laten komen. "Oversprong..", zei ik voor ik Jip opdracht gaf naast me te komen zitten, terwijl ik naar haar parkvreetgedrag wees. Terwijl Jip weer naast me plaats nam beende de instructeur weg, mij toebijtend "Het is JOUW schuld!". Ik was in het geheel niet bezig met een schuldvraag, maar wíl ook helemaal niet in termen van 'schuld' denken wanneer er iets mis gaat in de training. Dus met uiterste verbazing, maar ook de acute wens om m'n spullen te pakken en te vertrekken stond ik nu met Jip op de inzetplek en keek naar hoe de instructeur boos richting de memorie stapte.
Daar hadden we al weer een verschil in methode van aanleren: het was me opgevallen dat deze instructeur en haar helper veelvuldig middels hun aanwezigheid bij het apport de honden hielpen het te vinden. Als een hond geen succes had drentelden zij er omheen om de hond er heen te lokken. Het was dan ook niet verrassend dat diverse honden uit de trainingsgroep afhankelijk waren van de aanwezigheid van de de helper of instructeur bij het apport, ten teken van "daar moet het liggen". Dat wil ik mijn hond absoluut niet leren, want ze moeten er juist op leren vertrouwen dat ook als ze helemaal niemand zien of gezien hebben, er toch écht wat ligt. En het is ook totaal niet handig als ze op een proef of wedstrijd zich richten op de helper, want die zal zelden naast het apport gaan staan. Ze moeten juist leren helpers te negeren, want die persoon is zelden een wegwijzer of heeft misschien zelfs alleen iets te maken met een tweede apport, in een andere richting!
De instructeur stapte het gebied in richting de memorie terwijl ze haar verhaal vervolgde over wat ik verkeerd gedaan had en dat ze het een heel domme keuze vond de memorie nog te laten halen terwijl we als laatsten aan de beurt waren. Ik besloot Jip als de wiedeweerga te sturen voordat de instructeur in de buurt van het apport was aangekomen, want ik wil Jip niet leren om mensen als 'wit paaltje' te gaan beschouwen. Jip stoof haar voorbij en haalde het apport. Toen beiden terug waren, Jip en de instructeur, zette de laatste haar strenge relaas nog even voort. Ik had volgens haar heel slecht getimed, want Jip had heel even naar voren gekeken en als ik toen gestuurd had, dan was het goed gegaan. Maar nu had ik Jip enorm in verwarring gebracht door dat moment niet te benutten. Ik poogde te antwoorden, wilde haar vertellen wat ik van Guus geleerd had over de begeleiding van Jip in een dergelijke situatie, hoe dat in z'n werk gaat en wat ik dus voornemens geweest was. Ze gaf me echter 0,0 kans zelfs maar één woord volledig uit te spreken. Ik was verbijsterd over haar boosheid. Op dat moment haakte ik af. Ik wil graag leren en van gedachten wisselen, ben graag bereid om iets anders uit te proberen, zelfs wanneer ik me af vraag of het kans van slagen heeft (het stomweg rustig wachten wat ik van Guus leerde leek me bijv. ook vrij kansloos, maar blijkt een schot in de roos!) maar ik wil ook gehoord worden. De instructeur was het kennelijk nog niet kwijt, want de waterval aan woorden ging door en door. Ik moest naar mijn hond kijken, zei ze op pissige toon, als had ik nonchalant wat met mijn hand gewapperd terwijl ik een praatje maakte of zo. Wie mij wel eens ziet trainen of zelfs wandelen met mijn honden zal mijn verbazing delen. Ik doe niet anders dan naar mijn honden kijken, we kunnen hooguit van mening verschillen over wat we zagen. En de tirade werd bijna lachwekkend toen het over leek en ze nog even na pruttelend zich naar me terug draaide met de mededeling "Je mag trouwens ook wel wat harder trekken aan het volgen!"
Zo, dat was de eerste opdracht en de toon was gezet. Wat kwamen we ook al weer doen? Oh ja, dit was onze hobby, onze ontspanning, even lekker genieten samen van fijne samenwerking.
Ik sprak mezelf toe dat ik niet linea recta naar huis ging, maar de training zou uitzingen. Zowel in de hoop dat ik mijn indruk van de training nog zou herzien, als om het feit dat ik weinig zin had om met bombarie het veld te verlaten.

Bij de tweede opdracht trof ik mezelf in de stemming zoals ik mij bij eerdere instructeurs heb gevoeld. En situatie waarheen ik absoluut nooit terug wil; mezelf afsluitend. Grapjes makend met mede cursisten, vriendelijk joviaal doende tegen de instructeur, maar ondertussen volledig mijn eigen koers varend in de opdrachten. Want Jip en ik gingen er gewoon het beste van maken, we lieten dit niet verprutsen door andermans eigenaardigheden.
Op linie staand werd er in de verte een markeer over een duintje geworpen. "Het lijkt makkelijker dan het is", merkte onze instructeur op zonder te verklappen wat dan de moeilijkheid was. Jip zat netjes naast me. Ik zag iedereen de lijn van de hond halen en besloot een volgende berisping te vermijden door dat voorbeeld te volgen, maar met een loshangend lijntje voor haar borst eventueel inspringen toch te voorkomen. Jip piept niet, ze springt niet, ze kan prachtig steady zitten, dat heeft ze uitstekend geleerd. Het verwonderde me wel dat ze als jongste hond zijnde niet als een van de eersten aan de beurt was, want mocht ze op zeker moment wel onrustig worden, dan zou de onrust beloond worden als ze dan alsnog aan de beurt zou komen. De instructeur merkte op tegen een medecursist dat ze wachtte met hen de beurt te geven tot diens hond rustig zat, daarmee gaf ze blijk van hier wel degelijk op te letten. Ik raakte nu een beetje geïrriteerd. Jip zat keurig en ik ondersteunde haar daar in op dezelfde wijze als ik anders deed, maar het gebrek aan plezier en gezelligheid maakte de oefening compleet anders. Dit is niet het type gevoel waarmee ik mijn vrije tijd (of welke tijd dan ook) wil door brengen.
De ene na de andere hond die aan de beurt was voor het apporteren kamde met de dummy in de bek het hele veld achter de duin uit. Dat konden we uiteraard niet zien, maar de helper riep het ons op een duintje staande toe. En omdat ons pas na afloop verteld werd dat er in dat veld die ochtend met dode eenden was getraind, had niemand adequaat gereageerd. Immers, als je verwacht dat je hond gewoon uit zichzelf direct terug komt én je ziet ook niet wat de hond doet, ga je niet fluiten op het moment dat je een teken krijgt dat de hond het apport heeft opgepakt.
Ik heb het geluk dat Jip ondanks haar voorkeuren voor wild en wilddummy's, net als Daantje, alles gewoon zonder gedoe of weigering apporteert, óók als er eerder mooiere apporten te halen waren. Zij kwam dus gewoon linea recta het apport brengen, ondanks de heerlijke eendengeuren.
Na de onthulling rondom de eerder geworpen eenden kreeg nu ook onze groep eenden aangeboden. Guus traint zelden met wild, omdat dit in de gebieden waar we meestal trainen zeker in het weekend niet kan zonder anderen te shockeren. Daarnaast is hij van mening dat het de hantering van wild ten goede komt hiermee niet al te vroeg te beginnen. En er zijn behoorlijk wat examenresultaten te vinden die dat bevestigen. Dat hier eenden werden gebruikt was dus wel leuk, maar wij zijn pas net begonnen met het apporteren van wild. Om de opbouw die ik hierin gekozen heb niet te verstoren door nu voor de lol even mee te doen, antwoordde ik dat ze het zeker wel pakt, maar wij deze beurt even over slaan omwille van de opbouw. Daar was ik overigens niet rouwig om toen ik zag hoe het in de praktijk verliep. De instructeur liep achter de apportende hond aan, waarvan ik destijds bij Maartjes 1e jachtinstructeur ervaren heb hoe zeer dit kan leiden tot spanning, met juist ongewenst gedrag tot gevolg!
De medecursisten legden de geapporteerde eenden naast zich neer en Jip stond zich te verheugen op een kans ze op te rapen. Toen iedereen geweest was stelde de instructeur voor dat ze voor ons een dummy zou weg leggen, of Jip dat wel kon. Eerlijk gezegd was een blinde lijn (dat betekent dat je de hond in een rechte lijn een bepaalde richting op dirigeert zonder dat hij gezien heeft dat daar iets is neer gelegd) een duin over wat hoog gegrepen voor Jip, zoiets hadden we nog nooit in een dergelijke omgeving gedaan. Maar doordat de blinde lijn in deze training nogal slordig werd uitgevoerd in vergelijking met hoe Guus dat doet, durfde ik de gok wel te nemen. Guus zorgt er namelijk altijd zorgvuldig voor dat een lijn die als blind bedoeld is, ook daadwerkelijk blind is. Als hij iets weg legt wat de honden niet mogen zien, dienen wij ondertussen een andere kant op te lopen en de honden dus actief af te leiden terwijl hij weg loopt. En als een andere hond een blinde lijn loopt, mogen de honden die nog niet aan de beurt zijn dit niet zien. Anders is die lijn immers niet werkelijk blind meer! Guus gebruikt het 'spieken' graag bij het aanleren en dat werkt uitstekend! Maar dan wordt het dus doelbewust ingezet: de hond die dat nog nódig heeft kijkt naar de werkende hond(en) maar alle honden die het al blind kunnen zijn uit zicht. Enfin, ik benutte de slordige uitvoering van wat 'blind' bedoeld was graag om ook Jip een blinde te laten lopen, een duin over, maar niet voordat ik de mede cursisten gevraagd had de eenden even in een tas te doen. Jip stelde teleurgesteld vast dat de buit achter ons verdween en nam de gegeven lijn aan. Terwijl Jip al onderweg was sprak de instructeur haar vermoeden uit dat Jip de dummy niet zou pakken te midden van de eendengeur en liep de duin op om te zien wat ze deed. Ik had alle vertrouwen in Jip gehad tot dat bij herhaling werd gevraagd of ik echt dacht dat ze het zou mee nemen. Ik bleef echter herhalen dat ik verwachtte dat ze dat deed, maar werd wel nerveus over wat me te wachten zou staan als ze dat onverhoopt niet zou doen. Gelukkig kwam Jip 'gewoon' zonder enige aanwijzing of vertraging met de dummy in haar bek terug rennen, onderweg even links en rechts kijkend of er wellicht ergens ook nog een eend lag.

We liepen door naar de laatste plek waar we e.e.a. zouden doen. Wederom gingen we één voor één de opdracht doen, dus opnieuw moesten de honden lang wachten en opnieuw zagen de honden die nog niet aan de beurt waren 'de blinde' al door de voorgangers gelopen worden. Dit maal moesten ze een metersdiepe rietkraag in. Dat had Jip nog nooit gedaan, dus ik was heel benieuwd hoe ze dat zou vinden.
De instructeur was deze opdracht begonnen met de mededeling dat het een dubbel apport betrof waarbij de ene een markeer was en de ander een blinde vooruit, het riet in. We mochten zelf de volgorde kiezen. Mijn hart maakt een sprongetje: leuk, dit was hetzelfde type 'probleem' als waar Guus ons regelmatig voor stelt, de vraag in welke volgorde je e.e.a. wilt laten ophalen. Daarbij kun je denken aan waar onbedoeld succes voorkomen kan worden en aan welk apport de hond graag als eerste zal willen halen. Is je hond al toe aan het halen in aangegeven volgorde, binnen zo'n kleine hoek tussen beide apporten, zo ja hoe kun je dat dan bereiken? Kortom, je wordt geacht je afwegingen te maken voor jouw hond, op dat moment en de wijze waarop jullie daar samen in kunnen slagen. Na deze duidelijke opdracht werd ik verrast door de mededeling dat er eigenlijk maar één goede keuze van volgorde was, namelijk eerst de markeer. Er volgde een heel pleidooi voor deze volgorde. Na dit relaas checkte een mede cursiste: "Dus eigenlijk moeten we eerst de markeer op laten halen?" De hele groep luisterde gespannen, want we hadden op één na allemaal de voorkeur aan het laten halen van de markeer als tweede apport, maar vervolgens begrepen dat dit als onjuiste keuze werd beschouwd. De instructeur herhaalde dat de keuze vrij was. Máár we moesten ons wel realiseren... En als we meenden dat we het andersom wilden laten halen, dan konden we ons altijd nog bedenken voor we de hond daadwerkelijk weg stuurden. Ieder vleugje gevoel van vrij kiezen was hiermee ontnomen. Toen ik Jip tóch eerst richting de blinde stuurde en ze als een pijl uit een boog het riet in schoot klonk een bewonderend "Ooohhh.." achter me van mijn mede cursisten. Een geluid wat ik maar al te goed ken van onze trainingsgroep bij Guus, het is gewoon een súper fijn werkhondje waarvan het zo eenvoudig is te genieten. Reden te meer om op grond van het gebrek aan plezier waarmee ik de training verliet te vermoeden dat dit onze eerste en tevens laatste les bij deze instructeur is.

Ik kom normaal gesproken ontspannen, moe & voldaan thuis van uitdagende opdrachten, mooi hondenwerk, zinvolle feedback en goed gezelschap. Het is dat geheel wat het die rit alle weken meer dan waard maakt. Nu ik dit zo op schrijf realiseer ik me dat ik, als ik heel eerlijk ben van geen van vieren genoten heb gisteren. Beslissingen blijven bij mij altijd even wankelen, ik ben beter in twijfelen aan mezelf dan in keuzes maken. Mijn moeder merkte in antwoord op mijn twijfel verwonderd op "Tuurlijk ga je daar niet meer heen! Je was helemaal niet blij toen je thuis kwam!". Zo eenvoudig kan en zal het ook zijn natuurlijk. Het is hobby, we hoeven er niet van te leven!
Ik wil absoluut niet naar een instructeur die heel star denkt en zonder humor traint. Laten we alsjeblieft naast dat we echt wel serieus proberen e.e.a. te bereiken, vooral ook lol houden in het proces daar naar toe!!

De angsthaas en nog meer nieuws over gevaarlijke voeding

Midden in de eier crisis (zien het bericht van 1 aug. j.l.) bracht het journaal een bericht over ziekmakende verse hondenvoeding die haas bevatte met een gevaarlijke bacterie. Natuurlijk veroorzaakte dit bericht bij veel mensen onrust.

“Eind 2016 is in Nederland bij een hond een infectie met Brucella suis vastgesteld” meldde het bericht op de website van de Wageningen Universiteit. De hond moest worden geëuthanaseerd en de bacterie bleek mogelijk afkomstig te zijn uit een ingrediënt in rauwe vleesvoeding. De bacterie Brucella Suis werd namelijk gevonden in een lading hazenvlees uit Zuid Amerika die bestemd was voor rauwe vleesvoeding. Een paar nieuwssites brachten dit bericht als recent nieuws en deden uitspraken als “… vrezen deskundigen dat er binnenkort veel meer ziektegevallen zullen optreden, want die hazen zijn verwerkt in een onbekend aantal porties.” en “Het is duidelijk dat als deze ene hond besmet is, er meerdere gevallen moeten zijn”. Veel mensen zijn hier natuurlijk enorm van geschrokken. Maar wat is de werkelijke ernst? En kunnen we nog verse rauwe voeding geven? Zo ja, moeten we nu angstig haas vermijden?

De bacterie waarover het nieuws afgelopen 3 augustus berichtte is in 2016 gevonden en volgens Gelderlander.nl is de besmette lading haas geblokkeerd en vernietigd. Een woordvoerder van de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit (NVWA) wijst erop dat het om slechts één besmetting van een hond gaat die bovendien vorig jaar speelde. De link met het rauwe hondenvoer is al lang geleden gelegd, stelt hij. "De partij hondenvoer die toen nog op het terrein van het bedrijf stond, is direct geblokkeerd.". De bacterie is niet gevonden bij andere honden en is voorheen ook nooit eerder gevonden bij honden.

In Nederland en België komt Brucella Suis biovar 1 (de bacterie waar het hier om gaat) al 40 jaar niet meer voor. Haas uit Nederland en België is hier dus vrij van en dat betekent dat alle merken verse voeding - voor zo ver ze al een variant hebben die haas bevat - die alleen hazen uit Nederland en Belgie gebruiken, vrij zijn van risico op deze bacterie.

Wat wonderlijk genoeg niet volop in het nieuws gebracht is, is het resultaat van een onderzoek naar het voor komen van ziekmakende bacterieën in diverse (A-merken) hondenbrokken. Een bericht waar ik persoonlijk erg van geschrokken ben, want ik ben aktief op zoek naar welk merk brokken ik pupkopers die straks (al dan niet gedeeltelijk) willen overschakelen op brok, het beste kan adviseren.
Het onderzoek was een initiatief van de Association for Thruth in Petfood (www.truthaboutpetfood.com). Uit dit onderzoek blijkt dat veel Amerikaanse brokken en natvoedingen mycotoxines, risicovolle bacteriën en niet gebalanceerde voedingsstoffen bevatten. Er zijn in totaal twaalf voedingen van elf verschillende merken geanalyseerd, waaronder Royal Canin, Gourmet ('Fancy Feast'), Hill's, Friskies, Beneful en Cesar. Geen enkele van de twaalf voedingen was vrij van risico's.

Mycotoxines zijn giftige stoffen die door een schimmel of gist zijn geproduceerd. Vooral granen schijnen gevoelig te zijn voor de groei van organismen die mycotoxines uitscheiden. Aangetoond is dat het dagelijks binnen krijgen van (zelfs maar kleine hoeveelheden) mycotoxines, kan leiden tot chronische ziekten zoals leverfibrose, nierfibrose en kanker. Er was geld om acht van de twaalf voedingen te testen op mycotoxines. Alle acht bevatten mycotoxines. Vijf van de acht bevatte zo veel mycotoxines dat het zelfs een redelijk tot zeer groot risico voor de gezondheid op levert. Dat sluit schrikbarend aan bij het onderzoek van Monique Bladder (uit ca. 2010) naar de invloed van levensstijl op kanker bij honden, waaruit naar voren kwam dat brok-gevoerde honden aanzienlijk vaker kanker kregen.

De twaalf voedingen zijn geanalyseerd op mineralengehaltes en de waardes zijn getoetst aan de aanbevelingen van de AAFCO en het NRC, respectievelijk de organisatie die de richtlijnen vast stelt en de organisatie die overkoepelend aanbevelingen geeft op basis van wetenschappelijk onderzoek. Zes van de twaalf voedingen overschreden maximumwaardes van sulfur en tevens magnesium, fosfor en/of calcium. Sommige merken geven zelf waardes aan op de verpakking, maar vooral de calciumwaardes waren soms een stuk hoger dan aangegeven.

Sulfur wordt gebruikt om vlees te conserveren, vooral in vismeel schijnt veel sulfur te zitten. Teveel sulfur in de voeding kan leiden tot een thiamine (vitamine B1)-tekort. Dieren die teveel sulfur binnenkrijgen kunnen last krijgen van depressie, problemen met de evenwicht- en bewegingscoördinatie of stuipen. De helft van de geteste voedingen bevatten teveel sulfur.
Een goede hoeveelheid calcium is belangrijk voor de opbouw van de botten. Teveel calcium zorgt voor skeletproblemen en gaat de absorbtie van zink, koper en magnesium tegen, waardoor een tekort kan ontstaan. Het is voor de ontwikkeling van gezonde gewrichten ook belangrijk dat de hoeveelheid calcium gebalanceerd is met de hoeveelheid fosfor. 1/3 Deel van de geteste voedingen bevatte teveel calcium, twee van de twaalf voedingen bevatten teveel fosfor en één voeding bevatte teveel calcium in relatie met fosfor.
Teveel magnesium in de voeding kan leiden tot problemen met de ademhaling, bloedvaten, zenuwstelsel em spierfunctie. Eén van de twaalf geteste voedingen bevatte teveel magnesium.

Bijna alle voedingen, namelijk elf van de twaalf, bevatten bacteriën die:

een risico vormen voor de gezondheid van het dier
een risico zijn voor de gezondheid van de mens
bacteriën die resistent zijn voor antibiotica
of groeien in verrottend vlees

Ik moet het antwoord aan de pupkopers op welke brok ik adviseer nog even schuldig blijven, want ik vind het werkelijk heel ingewikkeld!